Κλεάνθης Γρίβας
Εκλογές 17 Ιουνίου 2012
Η διακύβευση:
σύγχρονη αντιπροσωπευτική «δημοκρατία»
ή κομματική κλεπτοκρατία
δημοσιεύθηκε στην αντιμνημονιακή εφημεριδα ΤΟ ΧΩΝΙ στις 16 Ιουνίου 2012 με τίτλο:
"η Υπαρξή τους, ο Θάνατός μας"
«Oι πολιτικοί διαγκωνίζονται για τη νομή της εξουσίας και, κυρίως, για την εξασφάλιση και επαύξηση του πλούτου τους. Ορέγονται την εξουσία για το γόητρο και τα λάφυρα που συνεπάγεται η κατοχή της και εντάσσονται σε δύο κατηγορίες: Σ’ αυτούς (τους λίγους) που ζουν για την πολιτική και σ’ αυτούς (τους πολλούς) που ζουν από την πολιτική, ανάγοντάς την σε επάγγελμα και πηγή πλούτου».
MaxWeber, Η πολιτική ως επάγγελμα
Παρά τη βαθύτατη αηδία που μου προκαλούν όλα τα κόμματα (δηλαδή, οι συντεχνίες των ανεπάγγελτων επαγγελματιών πολιτικών), θεωρώ ότι σ΄ αυτές τις εκλογές πρέπει να υπερψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κι αυτό, όχι γι’ αυτά που διακηρύσσει ότι θα κάνει αλλά γι’ αυτά που θα μπορούσε να κάνει υπό την πίεση και με τη στήριξη μιας ενεργοποιημένης κοινωνίας, εξαιτίας του ότι είναι ο μόνος πολιτικός οργανισμός ο οποίος δεν έχει εμπλοκή στη μεταπολιτευτική δικομματική μπορντελοκρατία και γύρω από τον οποίο (με βάση την πολιτική συγκυρία) θα μπορούσε να συγκροτηθεί ένα πλειοψηφικό μέτωπο που θα συνδυάζει μια πολιτική κατά του Μνημονίου με μια πολιτική για τον εκσυγχρονισμό της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» στη χώρα μας.
Κατά τη γνώμη μου, σ’ αυτές της εκλογές:
● Στο εσωτερικό, η διακύβευση αφορά τον οριστικό ενταφιασμό ή την ανασυγκρότηση της μεταπολιτευτικής δικομματικής κλεπτοκρατίας, που με την οργανωμένη και θεσμικά προστατευμένη γκανγκστερική δραστηριότητά της οδήγησε την κοινωνία στην εξαθλίωση. (μ’ άλλα λόγια, την επανεκκίνηση της διαδικασίας του εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας που διακόπηκε βίαια με τη δολοφονία του Καποδίστρια).
● Στο εξωτερικό, η διακύβευση αφορά την ολοκληρωτική ενσωμάτωση της χώρας σε μια Γερμανική Ευρώπη ή την ενεργητική συμμετοχή της στην τιτάνια σύγκρουση για να αποτραπεί η μετατροπή της Ευρώπης σε γερμανική αποικία.
Η Ευρώπη βρίσκεται στο επίκεντρο μιας συστημικής κρίσης μετά από την οποία η εικόνα της ηπείρου και της χώρας μας δεν θα έχει καμιά απολύτως σχέση μ’ αυτή που ξέραμε.
ΕΥΡΩ: ΕΝΑ ΝΟΜΙΣΜΑ ΘΝΗΣΙΓΕΝΕΣ ΕΞΑΡΧΗΣ
Το Ευρώ είναι ένα παράδοξο, κενοφανές και μοναδικό νόμισμα στη νομισματική ιστορία του κόσμου. Όλα τα νομίσματα έχουν πίσω τους μια Κεντρική Τράπεζα (που είναι αρμόδια για τη νομισματική πολιτική) και μια κρατική εξουσία / ένα Υπουργείο Οικονομικών (που ασκεί την δημοσιονομική πολιτική). Όλα, εκτός από το Ευρώ, το μοναδικό νόμισμα που δεν έχει πίσω του ένα Υπουργείο Οικονομικών. Επασχε, δηλαδή, από τη γένεσή του από μια κακοήθη νεοπλασία, εξαιτίας της οποίας οδηγείται σήμερα στο θάνατό του.
Τον Φεβρουάριο 1993, ο ΦρανσουάΜιτεράν, ο ΧέλμουτΚολ και ο Ζακ Ντελόρ βρίσκονταν αντιμέτωποι με ένα πολιτικο-οικονομικό σχέδιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση που περιλάμβανε και τη δημιουργία του κοινού νομίσματος.
Στη διάρκεια αυτής της συζήτησης, ο Ντελόρ επιχειρηματολόγησε ότι παράλληλα με τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (που θα ασκούσε τη νομισματική πολιτική) έπρεπε να δημιουργηθεί και κάποιου είδους Υπουργείου Οικονομικών (που θα ασκούσε δημοσιονομική πολιτική), πράγμα που σήμαινε ένα μεγάλο βήμα στην κατεύθυνση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης.
Στις αιτιάσεις του Ντελόρ, ο Κολ αντέτεινε ότι δεν υπάρχει κανένα ευρωπαϊκό κοινοβούλιο που θα δεχόταν να παραχωρήσει εθνική κυριαρχία τέτοιας έκτασης. Και ο Μιτεράν, ύστερα από πολλή σκέψη, είπε:
«Ας οικοδομήσουμε τον ένα πυλώνα που μπορούμε σήμερα, και όταν μετά από 15-20 χρόνια οι διάδοχοί μας βρεθούν αντιμέτωποι με μια μείζονα κρίση, θα είναι υποχρεωμένοι ή να οικοδομήσουν και τον δεύτερο πυλών [Υπουργείο Οικονομικών] ή να διαλυθούν».
‘Η όπως το έθεσε επί λέξει ο ίδιος: «Jacques, έχεις απόλυτο δίκιο. Όμως δεν υπάρχει πιθανότητα να προωθήσω αυτήν την πρότασή σου. Ο Helmut κι εγώ δεν διαθέτουμε την πολιτική ισχύ να την περάσουμε. Προς το παρόν, μπορούμε μόνο να δέσουμε τις οικονομίες μας με ένα κοινό νόμισμα – και αυτό θα κάνουμε. Όταν όμως μετά από 15-20 χρόνια θα έρθει μια μεγάλη Κρίση, τότε οι διάδοχοί μας θα βρεθούν μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Είτε να κάνουν πράξη αυτό που προτείνεις, είτε να αφήσουν το κοινό νόμισμα να καταρρεύσει».
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται το Ευρώ σήμερα: Η Ευρώπη είναι υποχρεωμένη ή να κάνει ένα αναγκαίο αποφασιστικό βήμα για την πολιτική ενοποίησή της (αυτό σημαίνει η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού υπουργείου οικονομικών) ή να διαλυθεί.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΜΑΦΙΑ
Πρωταγωνιστής σ’ αυτή την κρίση είναι η μαφία του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Συστήματος με όχημά της τον Γερμανικό νεο-εθνικισμό που οργανώνει και επιβάλλει την αρχιτεκτονική μιας Γερμανικής Ευρώπης, αντιγράφοντας το μοντέλο που προσπάθησε να επιβάλλει ο ναζιστικός εθνικισμός (που περιγράφεται θαυμάσια στην ιστορική μελέτη του MarkMazawer, Η Αυτοκρατορία του Χίτλερ).
Για την επίτευξη αυτού του στόχου:
●Oναζιστικός εθνικισμός χρησιμοποίησε τη δύναμη των όπλων και τη βιομηχανοποίηση του μαζικού θανάτου.
● Ο σύγχρονος γερμανικός νεο-εθνικισμός χρησιμοποιεί τον οικονομικό στραγγαλισμό, την κοινωνική διάλυση και τη μαζική εξαθλίωση.
Η επίθεση του γερμανικού νεο-εθνικισμού εναντίον της Ευρώπης (με στόχο τη μετατροπή των ευρωπαϊκών χωρών σε γερμανικές γεωοικονομικές αποικίες) ξεκίνησε από την Ελλάδα τον Οκτώβριο 2009 (μετά τον «διορισμό» ενός μοιραίου και διανοητικά υπολειπόμενου -κληρονομικώ δικαίω- «πολιτικού», που το μόνο του προσόν ήταν ότι κουβαλούσε, εν είδη αχθοφόρου, το όνομα μιας από τις δύο μεγάλες πολιτικές δυναστείες που διαφέντευαν τη χώρα σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο).
Σ’ αυτή την επίθεση, ο γερμανικός νεο-εθνικισμός έδρασε ως εμπροσθοφυλακή όταν ηΜαφία του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Συστήματος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως πειραματόζωο προκειμένου να διαπιστωθεί εάν μπορούσαν να εφαρμοστούν και στις «αναπτυγμένες» χώρες της Ευρώπης, τα «προγράμματα διάσωσης» με τα οποία καταληστεύθηκαν και διαλύθηκαν οι «καθυστερημένες» χώρες του Τρίτου Κόσμου.
H διεθνής χρηματοπιστωτική μαφία(η πιο ισχυρή, αδίστακτη και ανελέητη μορφή του οργανωμένου εγκλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας, που εδώ και πάνω από 30 χρόνια, αφανίζει ανθρώπους, λαούς, κοινωνίες και κράτη, με βασικά εργαλεία της το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου),
● αποτελείται από ένα πολυσύνθετο ληστρικό δίκτυο (τράπεζες, παρατράπεζες, επενδυτικά κεφάλαια/funds, εταιρικοί όμιλοι) και
● έχει ρίξει όλο το υπηρετικό δυναμικό της (ένα πλήθος από «ευυπόληπτους κυρίους», goldenboys, οικονομικούς δολοφόνους, και διεφθαρμένους ανεπάγγελτους επαγγελματίες πολιτικούς), σε έναν ολοκληρωτικό οικονομικό πόλεμο κατά της κοινωνίας, σε μια γιγαντιαία ληστρική επιδρομή, με «κέρας» τα ασύλληπτα κέρδη, που μπορούν να προκύπτουν από τη σκύλευση εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων, μέσω:
▪ Της αποκατάστασης των πιο άγριων εκφάνσεων των σχέσεων εκμετάλλευσης που περιορίστηκαν με σκληρούς αγώνες κατά τον 20ο αιώνα. Και,
▪ Της αποδυνάμωσης των υφιστάμενων αντιπροσωπευτικών πολιτικών θεσμών.
Συνεπώς, η ίδια η επιβίωση κάθε κοινωνίας προϋποθέτει τη ματαίωση των σχεδίων των επιτελών και των εκτελεστικών οργάνων του ολοκληρωτικού πολέμου που έχει εξαπολύσει η διεθνής χρηματοπιστωτική μαφία εναντίον της ανθρωπότητας.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ (ΑΝΕΠΑΓΓΕΛΤΩΝ) ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ
Κατά τον MaxWeber «οι πολιτικοί διαγκωνίζονται για τη νομή της εξουσίας και, κυρίως, για την εξασφάλιση και επαύξηση του πλούτου τους. Ορέγονται την εξουσία για το γόητρο και τα λάφυρα που συνεπάγεται η κατοχή της και εντάσσονται σε δύο κατηγορίες: Σ’ αυτούς (τους λίγους) που ζουν για την πολιτική και σ’ αυτούς (τους πολλούς) που ζουν από την πολιτική, ανάγοντάς την σε επάγγελμα και πηγή πλούτου». (M. Weber, Η πολιτική ως επάγγελμα)
Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική ασκεί έλξη σε μια ορισμένη κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι είναι, κατά κανόνα, ανεπάγγελτοι, ατάλαντοι και ανίκανοι για κάποια δημιουργική βιοποριστική δραστηριότητα, οι οποίοι προσκολλώνται στην εξουσία αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας των προνομίων που συνεπάγεται η διαχείριση της, οι οποίοι συγκροτούν μια ενιαία παρασιτική τάξη και οι οποίοι μπορούν (άνευ αναστολών, ηθικών ή άλλων):
▪Nα υπονομεύουν την κοινωνία, να περιστέλλουν τις ελευθερίες της, να αναιρούν τα δικαιώματά της, να υπεξαιρούν τον πλούτο της.
▪Nα διατυπώνουν υποσχέσεις στην κοινωνία (πάντοτε ανεκπλήρωτες).
▪Nα εφαρμόζουν πρακτικές για την προάσπιση των συμφερόντων τους και τη διεύρυνση των προνομίων τους (πάντοτε αποτελεσματικές).
▪Nα εκφέρουν ανατριχιαστικές ρήσεις του τύπου «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». (Σύμφωνα μ’ αυτή την ιδιότυπη αντίληψη -που είναι απολύτως χαρακτηριστική και αποκαλυπτική της ποιότητας των ατόμων που την ασπάζονται- οι χιτλερικοί ρατσιστικοί νόμοι της Νυρεμβέργης, για παράδειγμα, που ήταν καθ’ όλα «νόμιμοι», ήταν και καθ’ όλα… ηθικοί).
Δεδομένου ότι σε συνθήκες αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» (φιλελεύθερης ολιγαρχίας) είναι αδύνατη η πλήρης εξάλειψη της παρασιτικής τάξης των επαγγελματιών πολιτικών, θα πρέπει να επιδιωχθεί η περιστολή των πιο αρνητικών παρενεργειών της ύπαρξης της, με τη λήψη μιας σειράς απλών και εύκολα εφαρμόσιμων μέτρων.
ΜΕΤΡΑ ΣΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΕΔΙΟ
Στα μέτρα άμεσης εφαρμογής, μπορούν τα περιλαμβάνονται τα εξής:
1. Στάση (εξωτερικών) πληρωμών, με την επίκληση της κατάστασης ανάγκης.
2. Μετατροπή του Προϋπολογισμού σε Πλεονασματικό (με μια απλή καταχώρησητου «κατοχικού δανείου» στον Κρατικό Προϋπολογισμό, στη στήλη «Έσοδα Βεβαιωθέντα αλλά μη Εισπραχθέντα»).
Στα μέτρα μεσοπρόθεσμης εφαρμογής, μπορούν τα περιλαμβάνονται τα εξής:
1. Ακύρωση του Μνημονίου.
2. Πληρωμή από τις τράπεζες του μέρους του χρέους που οι ίδιες δημιούργησαν με τις τοκογλυφικές τους δραστηριότητες.
3. Διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα
4. Διενέργεια Διεθνούς Λογιστικού Ελέγχου του ελληνικού χρέους για να διαπιστωθεί ποιο μέρος είναι «επαχθές» και να διαγραφεί αμέσως. Αυτό σημαίνει άνοιγμα όλων των φακέλων της μεταπολιτευτικής Κλεπτοκρατίας (Siemens, C4I, υποβρύχια που γέρνουν, Λέοπαρντ, ΟΤΕ, αξονικοί τομογράφοι στα νοσοκομεία, δημόσια έργα που πήραν χαριστικά γερμανικές εταιρείες, κ.α.)
5. Κατάργηση του Τραπεζικού Απόρρητου.
6. Απαγόρευση στις Τράπεζες να είναι Εμπορικές και Επενδυτικές, συγχρόνως
7. Απαγόρευση στις Τράπεζες να εκδίδουν κερδοσκοπικά χρηματοοικονομικά εργαλεία (όπως Καλυμμένα Ομόλογα, Δομημένα Ομόλογα, κ.α.)
8. Θέσπιση πάγιου και δίκαιου φορολογικού συστήματος (που θα διασφαλίζει τη μικρότερη δυνατή παρεμβολή του υποκειμενικού παράγοντα –δηλ. την επαφή εφόρου και φορολογούμενου- με την αντιγραφή του πλέον αποτελεσματικού απ’ αυτά που λειτουργούν στον ευρωπαϊκό χώρο).
ΜΕΤΡΑ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ
Αντικειμενικά είναι αδύνατο να διασφαλιστεί η μη-ανασυγκρότηση της δικομματικής κλεπτοκρατίας εάν δεν καταργηθεί ο καταστατικός χάρτης («σύνταγμα») με τον οποίο η ίδια θωράκισε τη μαφιόζικη δραστηριότητά της. Συνεπώς, απαιτείται ένα νέο Σύνταγμα που θα θεσπίζει:
1. Κατάργηση όλων των προνομίων, των ασυλιών και των παροχών των βουλευτών και των κυβερνητικών, κρατικών και κομματικών αξιωματούχων.
2. Περιορισμός του αριθμού των βουλευτών (σε 150 ή 200)
3. Περιορισμός του ανώτατου ορίου των θητειών τους (μέχρι δύο).
4. Εκλογή των βουλευτών από Ενιαίο Ψηφοδέλτιο, το οποίο θα περιλαμβάνει όλους εκείνους που επιθυμούν να είναι υποψήφιοι
5. Καθιέρωση της απλής αναλογικής.
6. Παραπομπή στη δικαιοσύνη και ανάκληση της βουλευτικής ιδιότητας εκείνων που παραβιάζουν τις συνταγματικές τους υποχρεώσεις.
7. Καθιέρωση του υποχρεωτικού Δημοψηφίσματος, κατά το Ελβετικό πρότυπο.
8. Δημιουργία Συνταγματικού Δικαστηρίου
9. Δημιουργία Μόνιμης Επιτροπής Εποπτείας των Δυνάμεων Καταστολής
10. Διαχωρισμός του Κράτους από την Εκκλησία
●Σ’ αυτά, θα πρέπει αναγκαία να προστεθεί η άσκηση διώξεων και η επιβολή κυρώσεων (ποινικών και αστικών) σε όλουςτους κυβερνητικούς, κομματικούς και κρατικούς κλεπτοκράτες που ενήργησαν σε βάρος της κοινωνίας, στο πορνείο της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής δήθεν «δημοκρατίας».
Ένα τέτοιο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και ανακούφισης της ελληνικής κοινωνίας (το οποίο, σε ό,τι αφορά το πολιτικό σκέλος του και ένα μέρος του οικονομικού σκέλους του, δεν έχει καμιά σχέση με και δεν εξαρτάται από κανένα Μνημόνιο) θα μπορούσε να εξασφαλίσει την κρίσιμη μάζα της κοινωνικής και πολιτικής στήριξης που θα καταστήσει δυνατή την εφαρμογή του.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στις 30 Μαΐου 2012, η εφημερίδα NewYorkTimes αναφερόμενη στην Ελληνικά τραγωδία, έγραφε:
«Η Ελλάδα συνεχίζει να λαμβάνει δις ευρώ από μία αποκαλούμενη τρόικα δανειστών που επιβλέπει τη διάσωσή της. Αλλά σχεδόν τίποτα από αυτά τα χρήματα δεν πηγαίνουν στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να πληρώσει για ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες. Αντίθετα, διοχετεύονται κατευθείαν πίσω στη τσέπη της τρόικα… Η κατάσταση μοιάζει παράλογη. Οι ευρωπαϊκές Αρχές δανείζουν χρήματα στην Ελλάδα ώστε η Ελλάδα να ξεπληρώνει τα λεφτά που δανείζεται από εκείνους… Όπως σχολίασε ο Στέφαν Ντίο της UBS ‘ΣΤΕΛΝΕΙΣ τα χρήματα το αποκαλείς ΔΑΝΕΙΟ - τα ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΠΙΣΩ το αποκαλείς ΤΟΚΟ».
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί. Στις 17 Ιουνίου 2012, μπορούμε να φράξουμε το οριστικά το δρόμο στους οικονομικούς, πολιτικούς και μιντιακούς μπαμπουίνους που που εχουν επενδύσει σ' αυτή την κατάσταση την ύπαρξή τους και το θάνατό μας.
Κλεάνθης Γρίβας
|
Οι Ναζί οργάνωσαν ένα αποτρόπαιο Ολοκαύτωμα σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Η σύγχρονη Διεθνής Χρηματοπιστωτική Μαφία οργανώνει ένα πολλαπλάσιο σε κλίμακα Ολοκαύτωμα σε πλανητική κλίμακα, καταδικάζοντας σε ανεργία, εξαθλίωση και θάνατο από πείνα και αρρώστια εκατοντάδες εκατομμύρια ενήλικες και παιδιά σε όλο τον κόσμο.
|
|
«Αν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευρώ, το κοινό νόμισμα θα εκλείψει. Η Γερμανία θα επιστρέψει τότε στο γερμανικό μάρκο και θα χάσει μεγάλο μέρος της ανταγωνιστικότητάς της, κυρίως έναντι της Κίνας. Η ανεργία στη Γερμανία θα διπλασιαστεί ή θα τριπλασιαστεί και η φτώχια θα αυξηθεί. Για το λόγο αυτό λέω ότι πρέπει να σώσουμε το ευρώ και να επιδιορθώσουμε την Ευρωζώνη». Γιάνης Βαρουφάκης,Die Zeit, 10-6-2012
|
|
«Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ασχολούνται με ό,τι τους αφορά». PaulValery (TelQuel)
|
|
«Πολιτική είναι ο αγώνας για την κατάκτηση ή τη διανομή της εξουσίας… για τη νομή των δημοσίων θέσεων». (MaxWeber, Η πολιτική ως επάγγελμα). Και, ακριβώς, επειδή πρόκειται για «κατάκτηση», εκφράζεται με στρατιωτικούς όρους (προεκλογική εκστρατεία, εκλογική μάχη, μονομαχία, διαξιφισμοί, κ.α.), και διεξάγεται με πανούργα και δόλια μέσα (εξ’ ου και η χρήση των όρων πολιτικό παιχνίδι, κανόνες του παιχνιδιού, κ.α.).
|
