Η «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ» ΕΧΕΙ ΒΑΡΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟ… ΑΔΙΚΙΩΝ
ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ
Κλεάνθης Γρίβας
9-10-2025
«Ο παραλογισμός δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί που δημιούργησε ο άνθρωπος είναι κάτω από ορισμένες συνθήκες πιο δυνατοί και μάλιστα πιο έξυπνοι από τον άνθρωπο. Βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί αυτοί δημιουργούν αναγκαστικά καταστάσεις που υποχρεώνουν τον άνθρωπο να παίζει σ' ένα παιχνίδι όπου οι πιθανότητες της ολοκληρωτικής συντριβής του αυξάνουν συνεχώς..."
Jan Kott, Σαίξπηρ, ο σύγχρονός μας
«Ζούμε στην εποχή της προμελέτης και του τέλειου εγκλήματος. Χτες το δίκαζαν, σήμερα αυτό το ίδιο γίνεται νόμος».
A. Camus, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος
«O νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Τα μικρά έντομα παγιδεύονται σ’ αυτόν και εξοντώνονται. Τα μεγάλα έντομα τον τρυπούν και τον διαπερνούν ανενόχλητα».
Βολταίρος
«Το κράτος δεν βρίσκεται μέσα στην κοινωνία των ιδιωτών αλλά έξω απ' αυτή... Το κράτος είναι η δημοκρατία της μη-ελευθερίας, η ολοκληρωμένη αλλοτρίωση... Στη γνήσια δημοκρατία το πολιτικό κράτος θα εξαφανιστεί».
Karl Marx, Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου. Αθήνα, Παπαζήσης, 1978, σ.σ. 88, 67, 65. (διεθνώς πρωτοεκδόθηκε το 1927).
«Δίκαιο είναι η θέληση της κυρίαρχης τάξης αναγμένη σε νόμο». Karl Marx
Περιεχόμενα
ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ
ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ: ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ
ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ «ΔΙΚΕΣ»
ΤΕΜΠΗ: ΠΕΡΙ ΜΠΑΖΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ
ΜΙΚΡΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ
Το δίκαιο είναι μια γενική κοινωνική διευθέτηση που καθορίζει «τα πλαίσια διεξαγωγής των κοινωνικοπολιτικών ανταγωνισμών σ' ένα συγκεκριμένο κοινωνικό σχηματισμό», [Α. Μάνεσης, Δίκαιο, Σύνταγμα, Πολιτική. Παρατηρητής, Θεσ/νίκη, 1984, σ. 7) και διασφαλίζει τη συντήρηση και την αναπαραγωγή των υφιστάμενων οικονομικών και πολιτικών σχέσεων, διευθετώντας αντιτιθέμενα και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Είναι δηλαδή «προϊόν και φορέας συμφερόντων».
Αυτή η απόφανση, που υποδηλώνει ότι ο κύριος και πρωταρχικός χαρακτήρας του δικαίου είναι εμφυλιο-πολεμικός, προσδιορίζει το κατ' ανάγκη εμφυλιο-πολεμικό στίγμα και των ειδικών επιμέρους εκφράσεων του δικαίου.
Ως γενική διευθέτηση, το δίκαιο αποτελεί το βασικό μέσο με το οποίο «η κρατική εξουσία πραγματοποιεί τη ρύθμιση της κοινωνικής συμβίωσης, αποσκοπεί στην “επιβολή και τη διατήρηση της τάξης (γι' αυτό και αρκείται στη ρύθμιση της εξωτερικής συμπεριφοράς των πολιτών) και επιβάλλεται μέσω της κύρωσης που γίνεται δυνατή μόνο με την ύπαρξη και την παρέμβαση ενός μηχανισμού καταναγκασμού, το μονοπώλιο του οποίου κατέχεται από το κράτος». Συγχρόνως το δίκαιο προσδιορίζει «την οργάνωση της κρατικής εξουσίας, τη ρύθμιση της άσκησης του καταναγκασμού, και γενικότερα την εξασφάλιση της επιβολής της». [Α. Μάνεσης, ο.π., σ. 10-11].
Αυτό σημαίνει ότι στα πλαίσια κάθε ανταγωνιστικού κοινωνικού σχηματισμού το δίκαιο επιτελεί δυο κύριες λειτουργίες: Μια άμεση που έχει κυρωτικό και καταναγκαστικό χαρακτήρα και μια έμμεση που έχει ιδεολογικό και νομιμοποιητικό χαρακτήρα. [Α. Μάνεσης, ο.π., σ. 13]
ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ: ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ
Τυπικά το πολίτευμα της Ελλάδας ορίζεται ως «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία». Αλλά, μια στοιχειωδώς προσεκτική κοινωνιολογική διερεύνηση στον τρόπο οργάνωσης, κατανομής και λειτουργίας της εξουσίας, οδηγεί στο συμπέρασμα πως ουσιαστικά το πολίτευμα της Ελλάδας είναι καλυμμένη Κλεπτοκρατική Ολιγαρχία που στηρίζεται στην «Δικαστική Δικτατορία», όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι από το 1831 μέχρι σήμερα, η δικαιοσύνη και ο μηχανισμός που την υλοποιεί είναι ο μοναδικός εξουσιαστικός θεσμός που παραμένει αναλλοίωτος και ανέγγιχτος από τις δραστικές κοινωνικές αλλαγές (οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές) που τροποποίησαν ριζικά τη μορφή και το περιεχόμενο όλων των άλλων θεσμών που συγκροτούν τη συντεταγμένη δομή της εξουσίας στη χώρα μας.
Η πολιτική (ως εργαλείο για την κατάκτηση και τη διαχείριση της εξουσίας και ως μέσο άσκησης εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής), η οικονομία, η παιδεία και όλοι οι άλλοι κοινωνικοί θεσμοί έχουν υποστεί κάποιες ευδιάκριτες αλλαγές.
Απ’ όλους τους θεσμούς, μόνο η δικαιοσύνη παραμένει αμετάλλακτη, ως πρώτο και έσχατο όργανο για την προστασία του σκληρού πυρήνα του ταξικού χαρακτήρα της κοινωνίας, που βρίσκεται πάντοτε στην υπηρεσία της συντήρησης, του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης, η οποία στην ιστορική μας διαδρομή πήρε κατά καιρούς τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας, της δήθεν συνταγματικής απολυταρχίας του Παλατιού, της στρατιωτικής δικτατορίας (Πάγκαλος, Μεταξάς, Παπαδόπουλος), της Αγγλοκρατίας και της Αμερικανοκρατίας).
Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μια εμφανής εξουσιαστική λογική που κανοναρχεί την ευθεία γραμμή η οποία συνδέει όλες τις κρίσιμες εκφάνσεις του ακραίου συντηρητισμού του θεσμού της δικαιοσύνης, από την συστηματική προστασία των παρανομούντων διαχειριστών της εξουσίας μέχρι την -ποικιλόμορφη- εξουδετέρωσή των πολιτικών αντιπάλων και των αντιφρονούντων με την εφαρμογή των αρχών του συμβολικού δικαίου (όπου κάποιος διώκεται όχι γι’ αυτό που κάνει σε βάρος τρίτων αλλά γι’ αυτό που είναι), αποκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του θεσμού της δικαιοσύνης, και επιβεβαιώνει ότι λειτουργεί μόνο προς όφελος όσων συμμετέχουν στον «μεγάλο συνεταιρισμό της εξουσίας» (κατά τη διαπίστωση του Abba Seyes, 1789).
Η επιβολή του δικαστικού αυταρχισμού γίνεται δυνατή με δύο τρόπους:
Ο πρώτος έγκειται στην εφαρμογή του εφιαλτικού Συμβολικού Ποινικού Δικαίου, που επιτρέπει τη δίωξη και την νομιμοφανή εξόντωση κοινωνικά αδύναμων ατόμων ή ομάδων όχι γι’ αυτό που κάνουν αλλά γι’ αυτό που είναι. Πρόκειται για μια νομιμοφανή εξουσιαστική εξουδετέρωση που επιτελείται με ένα αποτρόπαιο ανθρωποθυσιαστικό τελετουργικό, στο όνομα της προστασίας της κοινωνίας από έναν εξουσιαστικά κατασκευασμένο εχθρό.
Ο δεύτερος έγκειται στη συμβολική επιλεκτική εφαρμογή του Κοινού Ποινικού Δικαίου, που επιτρέπει να θωρακίζονται τα κοινωνικά ισχυρά άτομα και ομάδες που παραβιάζουν σαφώς τους ισχύοντες νόμους και συγχρόνως να εκτονώνεται η κοινωνική δυσαρέσκεια που πηγάζει απ’ αυτή την προνομιακή μεταχείρισή τους με τη δίωξη κοινωνικά αδύναμων ατόμων ή ομάδων για παρεμφερή αδικήματα.
Η εφαρμογή του Συμβολικού Ποινικού Δικαίου και η επιλεκτική εφαρμογή του Κοινού Ποινικού Δικαίου, αποδεικνύουν περίτρανα τον καθαρά ταξικό χαρακτήρα της δικαιοσύνης που λειτουργεί με τρόπο ώστε η αποτίμηση του χαρακτήρα και της βαρύτητας ενός αδικήματος και κυρίως οι κυρώσεις που επιβάλλει να είναι συνάρτηση της ταξικής θέσης του κρινόμενου.
Μ’ άλλα λόγια, πρόκειται για μια δήθεν δικαιϊκή λογική, που ορίζει ότι η θέση του κοινωνικά μη-προνομιούχου και του καταφρονημένου είναι η φυλακή και του κοινωνικά ισχυρού το απυρόβλητο, παρά το προπαγανδιστικό παραλήρημα περί της ισονομίας και της ισότητας των πολιτών απέναντι στο νόμο, επιβεβαιώνοντας το Βολταίρο που αποφαινόταν ότι «ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Τα μικρά έντομα παγιδεύονται σ’ αυτόν και καταβροχθίζονται. Τα μεγάλα τον τρυπούν και τον διαπερνούν ανενόχλητα» και τον Καρλ Μαρξ που υποστήριζε ότι «δίκαιο είναι η θέληση της κυρίαρχης τάξης αναγμένη σε νόμο».
ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΚΕΣ
Ως μέτρο σύγκρισης με την παροιμιώδη βραδύτητα της καθ’ ημάς «δικαιοσύνης», παρατίθενται δύο στοιχεία από την μεγαλύτερη δίκη της ιστορίας: Η Δίκη της Νυρεμβέργης προετοιμάστηκε σε μόλις 4 μήνες (30/5 έως 30/9/1945), στις χαοτικές συνθήκες της ερειπωμένης από τον πόλεμο Γερμανίας, και διάρκεσε 10 μήνες και 11 ημέρες (20-11-1945 έως 1-10-1946).
• Δίκη Τζορτζ Πολκ (12 – 22 Απριλίου 1949):
Μέσα σε 10 ημέρες, ένας αθώος, ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Μακεδονία, Γρηγόρης Στακτόπουλος, καταδικάστηκε σε ισόβια, με χαλκευμένα «στοιχεία» που είχε κατασκευάσει ο τότε διοικητής της Ασφάλειας, Νικόλαος Μουσχουντής (που το όνομά του δόθηκε σε οδούς της Θεσσαλονίκης). Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος έμεινε στη φυλακή 12 χρόνια. Καμία από τις αιτήσεις του στον Άρειο Πάγο για αναψηλάφηση της δίκης δεν έγινε δεκτή. Για ευνόητους λόγους.
• Δίκη Νίκου Νικηφορίδη και των συντρόφων του (24 Φεβρουάριος 1951):
Ο Ν. Νικηφορίδης γεν. το 1928. Εκτελέστηκε στις 5 Μαρτίου 1951, σε ηλικία 22 ετών στο Επταπύργιο Θεσσαλονίκης. Στις 17 Ιανουαρίου 1951, συλλαμβάνονται ο Ν. Νικηφορίδης, 5 μαθητές και άλλα 9 άτομα με την κατηγορία ότι υπέγραψαν την «Έκκληση της Στοκχόλμης για την Ειρήνη». Στη διάρκεια των βασανιστηρίων που υποβλήθηκαν σε όλους, πεθαίνει ο Μιχάλης Βουτυράς.
Το Φεβρουάριο 1951, γίνεται η «δίκη» τους στο έκτακτο θανατοδικείο Θεσσαλονίκης. Το κατηγορητήριό καταρρέει πλήρως. Ο συνήγορος Τάκος Μακρής, (σύζυγος της Δοξούλας Μακρή γραμματέως του Μαξ Μέρτεν, σφαγέως των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και μετέπειτα υπουργός της ΕΡΕ), διαμαρτύρεται λέγοντας στους ένστολους φονιάδες: «δίχως στοιχεία θέλετε να τους πάτε στο εκτελεστικό απόσπασμα». Ο επίσης συνήγορος, Γιώργος Πανάγος, μετέπειτα βουλευτής της ΕΔΑ, δηλώνει: «είναι γελοία η κατηγορία ότι με τη συγκέντρωση των υπογραφών για την ειρήνη, επιδιώκονταν η απόσπαση μέρους της επικρατείας».!!
Στις 24 Φεβρουαρίου 1951 το έκτακτο θανατοδικείο εκδίδει την απόφασή του: ποινή θανάτου στον Νίκο Νικηφορίδη, ισόβιων δεσμών στους Δούκα και Δαμιανίδη, ποινές κάθειρξης από 16 έως 4 χρόνια σε άλλους 10 κατηγορούμενους. Η απόφαση εκτελέστηκε εν τάχει, στις 5 Μαρτίου 1951.
• Δίκη Μπελογιάννη (19 Οκτωβρίου – 16 Νοεμβρίου 1951):
Η πρώτη δίκη του Μπελογιάννη και των συντρόφων του έγινε στο Έκτακτο Θανατο-Στρατοδικείο Αθηνών με 52 κατηγορούμενους. Στα μέλη του στρατοδικείου περιλαμβάνεται ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο μετέπειτα δικτάτορας του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967.
Οι διψασμένοι για αίμα θανατο-στρατοδίκες επέβαλαν 12 θανατικές καταδίκες. Μετά την διεθνή κατακραυγή που ακολούθησε, ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας δηλώνει ότι η απόφαση δεν θα εκτελεστεί. Αλλά το δεξιό υπερ-παρακράτος αποφασίζει ότι ο Μπελογιάννης και ορισμένοι άλλοι κατηγορούμενοι να παραπεμφθούν σε νέα δίκη με τη βαρύτερη κατηγορία της κατασκοπείας.
Η δεύτερη δίκη (15 Φεβρουαρίου – 1 Μαρτίου 1952). Καταδικάζονται σε θάνατο οι: Νίκος Μπελογιάννης, Νίκος Καλούμενος, Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Έλλη Παππά και Τάκης Λαζαρίδης. Την Κυριακή 30 Μαρτίου 1952, στις 4:12 τα ξημερώματα, οι 4 πρώτοι απ’ αυτούς εκτελέστηκαν με τυφεκισμό στο στρατόπεδο του Γουδή. Δεν εκτελέστηκε η Έλλη Παππά λόγω του παιδιού του Μπελογιάννη που είχε γεννήσει μέσα στη φυλακή και ο Τάκης Λαζαρίδης λόγω του νεαρού της ηλικίας του και διότι ο πατέρας του είχε εκτελεστεί από τους Βούλγαρους κατακτητές.
Στην κυβέρνηση Πλαστήρα στάλθηκαν περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη γίνουν εκτελέσεις. Ανάμεσά τους ήταν και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων αναφέροντας ότι: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».
• Δίκη Αεροπόρων (22 Αυγούστου – 17 Σεπτεμβρίου 1952):
Παραπέμπονται στο αεροδικείο 20 άτομα (8 αξιωματικοί, 7 υπαξιωματικοί και 5 ιδιώτες). Οι κατηγορούμενοι υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια και ομολόγησαν την ενοχή τους στη δολιοφθορά ενός αεροπλάνου. Ένας από τους κατηγορούμενους, ο καθηγητής μαθηματικών Χρήστος Δαδαλής, πέθανε κατά τα βασανιστήρια. Η απόφαση: σε 4 κατηγορουμένους, ισόβια, σε 2 εικοσαετής κάθειρξη, σε 2 δεκαετής κάθειρξη, και οι υπόλοιποι αθωώθηκαν. Στη δίκη στο Αναθεωρητικό Δικαστήριο (30 Σεπτεμβρίου έως 28 Νοεμβρίου 1953), με 10 κατηγορουμένους, όλα τα στοιχεία πείθουν ότι πρόκειται για σκευωρία. Παρόλα αυτά, οι δικαστές δέχονται την ύπαρξη συνωμοσίας και επιβάλλουν σε 2 κατηγορούμενους ισόβια, σε 6 σε ποινές πρόσκαιρης κάθειρξης και 2 αθωώνονται.
• Δικη Πλουμπίδη (25 Ιουλίου – 3 Αυγούστου 1953):
Η δίκη, με 92 κατηγορούμενους που έγινε στο Εκτακτο θανατο-Στρατοδικείο Αθηνών, κατέληξε σε 12 θανατικές καταδίκες. Στις 25 Ιουλίου 1952 (τέσσερις μήνες πριν από τη σύλληψή του στις 25 Νοεμβρίου 1952), εκδόθηκε η κατάπτυστη απόφαση του Πολιτικού Γραφείου (ΠΓ) του ΚΚΕ, η οποία ανέφερε ότι το ΠΓ, δηλαδή ο αδίστακτος εξουσιοφρενής Νίκος Ζαχαριάδης: «Διαγράφει τον Πλουμπίδη από μέλος του ΚΚΕ και τον καταγγέλλει στο λαό και στο κόμμα σαν χαφιέ, προβοκάτορα και προδότη».
Ο Πλουμπίδης συνελήφθη, στις 25 Νοεμβρίου 1952 και τον Αύγουστο 1953, το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασε "δις εις θάνατο". Εκτελέστηκε στις 14 Αυγούστου 1954, τα χαράματα, στο δάσος του Δαφνιού.
• Δίκη Μαξ Μέρτεν (Φεβρουάριος 1959),
που μας δίδαξε πώς απελευθερώνεται –από μια δεξιά δωσιλογική κυβέρνηση– ένας Γερμανός εγκληματίας πολέμου, υπεύθυνος για την σφαγή 50 χιλιάδων Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου της Αθήνας καταδίκασε τον Μέρτεν σε 25ετή κάθειρξη, αλλά λόγω των πιέσεων της «φίλης» Δυτικής Γερμανίας, η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, τροποποίησε τον ισχύοντα νόμο (ΝΔ 3933/1959) για τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου, αποφυλάκισε τον Μέρτεν και τον απέλασε στη Γερμανία, όπου οι γερμανικές δικαστικές αρχές, τον απάλλαξαν «ελλείψει στοιχείων».
• Δίκη Παγκατίδη (22/2/1966), μας δίδαξε πώς καταδικάζεται σε θάνατο και εκτελείται ένας αθώος (26-02-1968).
• Η Δίκη για την δολοφονία του Γρηγόρη Λαλμπράκη (3/10 – 28/12/1966):
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, υφηγητής Μαιευτικής–Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρωταγωνιστής της «Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη», και ανεξάρτητος βουλευτής-συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ, δολοφονήθηκε στις 22 Μαϊου 1963 από τον δεξιό κρατικό και παρακρατικό μηχανισμού.
Η δίκη προετοιμάζονταν επί 17 μήνες (22 Μαϊου 1963 – 2 Οκτωβρίου 1966) και διάρκεσε περίπου 3 μήνες (3 Οκτωβρίου – 28 Δεκεμβρίου 1966). Δηλαδή, η προετοιμασία μιας ελληνοπρεπούς παρωδίας δίκης διάρκεσε περισσότερο από την αντίστοιχη της δίκης της Νυρεμβέργης. Κι’ αυτό γιατί έπρεπε να «κατηχηθούν» οι μάρτυρες και να επιλεγούν προσεκτικά οι ένορκοι, δεδομένου ότι στο εδώλιο κάθονταν ολόκληρη η ηγεσία της (Βασιλικής) Χωροφυλακής με επικεφαλής τον στρατηγό Μήτσου και ένας μεγάλος αριθμός των λούμπεν του δεξιού παρακράτους, που έπρεπε να απαλλαγούν.
Ετσι, με τη βοήθεια των επιλεγμένων «εθνικοφρόνων ενόρκων» που έπραξαν στο ακέραιο το «εθνικό τους χρέος», «ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε». (!!) Και ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, που είχε προτείνει να κηρυχτούν όλοι ένοχοι κατά το κατηγορητήριο, σχολίασε την απόφαση, λέγοντας: «Η απόφαση μοιάζει με φως εξαντλημένης ηλεκτρικής στήλης».
Οπως είπε ο αείμνηστος Εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας κατά την ιστορική αγόρευση του: «Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας... από κα-κοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχρι-στιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»
• Υπόθεση Ασπίδα (14/11/1966 – 16/3/1967):
μας έμαθε πώς στήνεται μια σκευωρία για να δικαιολογηθεί ένα επικείμενο πραξικόπημα (21/4/1967)
• Η Δίκη των πρωταιτίων της Χούντας (28 Ιουλίου – 29 Αυγούστου 1975):
μας δίδαξε πώς προστατεύεται η πλειονότητα των στελεχών της δικτατορίας. Προετοιμάστηκε επί 1 χρόνο, (από το καλοκαίρι 1974 μέχρι τον Ιούλιο 1975) και διάρκεσε 1 μήνα (28 Ιουλίου – 29 Αυγούστου 1975).
Ας σημειωθεί ότι η δίκη δεν οφείλονταν στην αυτεπάγγελτη δίωξη των πραξικοπηματιών (!) αλλά στη μήνυση για εσχάτη προδοσία που υπέβαλε ο νεαρός τότε δικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος και ορισμένοι συνάδελφοί του το καλοκαίρι του 1974.
Στις 2 Ιουλίου 1975, λίγες μέρες πριν την έναρξη της δίκης, ένας εξωνημένος Άρειος Πάγος χαρακτήρισε με βούλευμα ως «στιγμιαίο αδίκημα» (!!!) το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, που διάρκεσε… 7 χρόνια (κατά τα οποία ο οσφυοκάμπτης Αρειος Πάγος υπηρέτησε πιστά το δικτατορικό καθεστώς), εξαιρώντας έτσι από τη δίκη την πλειονότητα των στελεχών της δικτατορίας, και αποδεικνύοντας ότι η περιλάλητη «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» αποτελεί το συντομότερο ανέκδοτο, στο καθ’ ημάς μαφιόζικο κράτος.
Ας σημειωθεί ότι περισσότεροι από τους δικαστές που συμμετείχαν σε όλες τις κρίσιμες δίκες κατά τη μεταπολεμική περίοδο «ανταμείφθηκαν» με την προώθηση τους στις ανώτατες βαθμίδες της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», λόγω της δουλικής υποταγής τους στις των αφεντικών τους «ρήμασι πειθόμενοι».
Οι ανεπάγγελτοι επαγγελματίες πολιτικοί εκμεταλλεύονται ένα δίκτυο ρυθμίσεων διαρκούς αυτοπροστασίας τους που θέσπισαν οι ίδιοι, με πυρήνα το κατάπτυστο άρθρο 86 του συντάγματος που και μόνο η ύπαρξή του συνιστά ύβρι.
ΤΕΜΠΗ: ΠΕΡΙ ΜΠΑΖΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ
Εδώ τα μπάζα, εκεί τα μπάζα, πού είναι τώρα τα μπάζα;
O διορισμένος υπουργός δικαιοσύνης που θα περάσει στην ιστορία με το μεγαλειωδώς κακόγουστο «ευφυολόγημά» του περί «μπάζων» («όσοι μιλούν για μπάζα, είναι για τα μπάζα»), μετά την θριαμβευτική δικαίωση των μπάζων – με τον εξαναγκασμό της ανεκδιήγητης κυβέρνησης και της δικαιοσύνης της να αποδεχθούν ό,τι μέχρι τώρα απέρριπταν ειρωνικά – κάτω από την πίεση μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κατάσταση βρασμού, που συμβολίζεται τόσο από την θαυμαστά αγωνιζόμενη κ. Μαρία Καρυστιανού όσο και του κ. Πάνου Ρούτσι που έπαιξε με τη ζωή του, για να ανακοπεί ο κατήφορος στον οποίο μας σέρνει η ανίερη συμμαχία κυβέρνησης και «δικαιοσύνης».
ΜΙΚΡΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΥΠΟ
Παρατίθεται ένα μικρό ανθολόγιο που συνθέτει το διαχρονικά διάτρητο κουρελόχαρτο του «Κράτος Δικαίου» τους, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει ελευθερία, δικαιώματα. Αν διέθετα απεριόριστο χρόνο, θα μπορούσα να επεκτείνω αυτό τον κατάλογο στο… άπειρο.
1991-02-01 – 3.567 ΔΕΝΔΡΥΛΙΑ ΚΑΝΝΑΒΗΣ = 8 ΧΡΟΝΙΑ – Μακεδονία
1996-10-11 – 30 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ ΚΑΝΝΑΒΗΣ = 11 ΧΡΟΝΙΑ – Ελευθεροτυπία
1996-10-11 – 22 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ ΚΑΝΝΑΒΗΣ = 11,5 ΧΡΟΝΙΑ – Ελευθεροτυπία
2002-10-23 – ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Ο ΒΟΥΛΓΑΡΟΣ ΕΣΚΟΜΠΑΡ – Ελευθεροτυπία
2003-03-20 – ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ, ΒΑΡΥΤΕΡΟΣ ΤΩΡΑ Ο ΠΕΛΕΚΥΣ – Ελευθεροτυπία
2003-11-28 – ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ: ΤΥΦΛΗ ΟΧΙ ΚΟΥΦΗ - Τα Νέα
2005-01-26 – ΓΙΟΣΑΚΗΣ, Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΙΝΕΣ – Ελευθεροτυπία
2005-01-30 – ΔΙΚΑΖΑΝ ΚΑΙ ΝΟΜΟ ΔΕΝ ΕΚΡΑΤΟΥΝ – Ελευθεροτυπία
2005-02-06 – Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΚΑΜΕΝΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ – Ελευθεροτυπία
2005-02-07 – ΚΑΘΑΡΣΗ: ΠΟΙΝΕΣ ΣΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥΜ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ – Τα Νέα
2005-02-09 – ΚΑΛΟΥΣΗΣ – Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΟΥ – Ελευθεροτυπία
2005-02-16 – ΗΛΙΑ - ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ – Ελευθεροτυπία
2005-02-21 – ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΜΕ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ – Βήμα
2005-03-06 – ΤΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ – Ελευθεροτυπία
2005-03-13 – 12 ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΖΗΤΟΥΝ ΕΝΟΧΟ – Ελευθεροτυπία
2005-03-15 – ΚΑΛΟΥΣΗΣ – O ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΜΕ ΤΗ… ΜΕΖΟΥΡΑ – Ελευθεροτυπία
2005-03-20 – ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΑΖΗΜΙΩΤΟ – Ελευθεροτυπία
2005-10-31 – ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΣΟΚ ΑΠΟ 6 ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΖΗΣΗ – Τα Νέα
2005-11-01 – ΔΕΛΤΙΟ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ – Ελευθεροτυπία
2005-11-02 – ΧΟΝΤΡΑ ΠΟΣΑ ΣΕ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΩΝ - Ελευθεροτυπία
2005-11-06 – ΠΑΡΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΥΚΛΩΜΑ – Ελευθεροτυπία + Καθημερινή
2005-11-06 - ΑΝΟΙΓΕΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΟΡΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ
2008-05-13 – ΤΥΦΛΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΕ ΟΞΥΤΑΤΗ ΑΚΟΗ – Καθημερινή
2008-11-02 – ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ ΤΟ ‘ΑΓΙΟ’ ΛΟΜΠΙ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΥΝΗ – Ελευθεροτυπία
Απόψεις
2005-01-26 – Ν. Παρασκευόπουλος – ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ – Ελευθεροτυπία
2022-02-08 – Π. Κρίθυμος, τ. εισαγγελέας – ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΑΣ
2025-03-03 – Μ. Καρυστιανού – Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΓΙΝΕ ΣΥΝΕΡΓΟΣ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ – https://www.zougla.gr/kosmos/karystianou-i-dikaiosyni-echei-ginei-o-synergos-tou-egklimatos-ton-tebon-kai-tis-sygkalypsis-tou/