ΜΙΑ ΔΙΠΛΗ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ: ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
1. ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ: ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟ
Γ.Σ. του ΟΗΕ – Ψήφισμα 181, 29 Νοεμβρίου 1947
2. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 1948: Δαυίδ και Γολιάθ
3. ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
4. ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
5. ΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΑΡΩΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΟΥ ΟΗΕ
6. ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ: Η ΧΑΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΑ
Το Καταστατικό της Χαμάς (αποσπάσματα)
Καθένας μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει. Αλλά, προηγουμένως οφείλει να γνωρίζει.
Κλεάνθης Γρίβας
23/11/2023
Σημείωση: Όλα τα στοιχεία είναι παρμένα από την εξαντλητικά λεπτομερή μελέτη του Carlo Panella, Η Ιστορία των Ισλαμικών Καθεστώτων 1914–2006 (Αθήνα, Ωκεανίδα, 2010), το έργο του Chaim Herzog, Οι Αραβοϊσραηλινοί Πόλεμοι: η αραβοϊσραηλινή διένεξη από το 1948 μέχρι σήμερα (Αθήνα, Λιναίος, 2011), διάφορα δημοσιεύματα μεγάλων ισραηλινών εφημερίδων (Haaretz, Jerusalem Post, The Times of Israel) και αναρτήσεις στην ιστοσελίδα του αραβικού τηλεοπτικού σταθμού Al Jazeera). Τα πλήρη κείμενα των Συνταγμάτων των όλων χωρών είναι αναρτημένα στην διεύθυνση https://www.constituteproject.org/
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στη χαοτική πανσπερμία των φυλών που εμφανίστηκαν στο έδαφος το οποίο προσδιορίζεται ασαφώς ως «ευρύτερη» ή «εγγύς» ή «μέση» Ανατολή (που κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς αρχίζει και πού τελειώνει), αναπτύχθηκαν –κατά χρονολογική σειρά– οι τρεις γνωστές «αποκαλυπτικές» μονοθεϊστικές θρησκείες: ο ιουδαϊσμός ως μητρική εταιρεία πριν από 3 χιλιάδες χρόνια, o χριστιανισμός ως θυγατρική του εταιρεία γύρω στον 1ο αιώνα και ο μουσουλμανισμός (ισλάμ) ως θυγατρική της θυγατρικής στα τέλη του 7ου αιώνα. Και οι τρεις επικαλούνται ως γενάρχη τους τον Αβραάμ, υποστηρίζουν ότι είναι «δοσμένες εκ θεού», και ότι ο θεός της καθεμιάς είναι ο «μόνος αληθινός θεός».
Συνεπώς, οι σχέσεις ανάμεσα στις τρεις εταιρείες ήταν εκ προοιμίου σχέσεις ανταγωνισμού και μίσους. Καμιά «μόνη αληθινή, εκ θεού δοσμένη θρησκεία», δεν αποδέχεται τη συνύπαρξή της με μια άλλη, επίσης «μόνη αληθινή, εκ θεού δοσμένη θρησκεία». Και το υπαλληλικό προσωπικό (πάντοτε με το αζημίωτο) κάθε ενός «μόνου αληθινού θεού» αισθάνονται ως απειλή το υπαλληλικό προσωπικό κάθε άλλου, επίσης «μόνου αληθινού θεού». Όταν καθεμιά από τις τρεις «αποκαλυπτικές» θρησκείες ισχυρίζεται ότι είναι «η μόνη αληθινή, εκ θεού δοσμένη θρησκεία», σημαίνει ότι δεν μπορεί να συνυπάρχουν ειρηνικά μεταξύ τους.
Η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς και η τρομοκρατική ηγεσία του βαθέως κράτους του Ισραήλ σέρνουν το χορό του θανάτου, διακατεχόμενοι από την ίδια θανατολατρική διαστροφή.
Συνεπώς, όποιος δηλώνει ότι είναι υπερ της Χαμάς ή υπέρ του βαθέως κράτους του Ισραήλ και όχι υπέρ του Ισραηλινού και Παλαιστινιακού λαού συγχρόνως, οι οποίοι υφίστανται και τη Χαμάς και το βαθύ κράτος, ίσως θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Γιατί καθένας μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει. Αλλά, προηγουμένως οφείλει να γνωρίζει.
- 1. ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟ
Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ – Ψήφισμα 181 – 29 Νοεμβρίου 1947
Στις 29 Νοεμβρίου 1947, έγινε δεκτό από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, το ιστορικό Ψήφισμα 181 για τον διαχωρισμό της Παλαιστίνης σε δύο ανεξάρτητα κράτη, ένα Εβραϊκό και ένα Αραβικό, με την Ιερουσαλήμ ως ελεύθερη πόλη υπό την διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών.
Το Ψήφισμα 181 που έγινε δεκτό με ψήφους 33 υπέρ, 13 κατά και 10 αποχές (η Ελλάδα ψήφισε κατά), παραχωρούσε στους Άραβες το 52% του εδάφους της Παλαιστίνης και το 48% στους Εβραίους. Στα εδάφη που εκχωρούνταν στους Άραβες περιλαμβάνονταν το μεγαλύτερο μέρος της καλλιεργήσιμης γης, ενώ σ’ αυτά που παραχωρούνταν στους Εβραίους περιλαμβάνονταν μικρότερες εκτάσεις εκμεταλλεύσιμης γης και η άγονη έρημος Negev.
Οι Ισραηλινοί το αποδέχθηκαν αμέσως και το εφάρμοσαν. Οι Άραβες το απέρριψαν, με απόφαση του «Συμβουλίου του Τζιχάντ» (ιερού πολέμου) και του Αραβικού Συνδέσμου, διακηρύσσοντας την απόφασή τους να «καθαρίσουν την ιερή γη της Παλαιστίνης από τους Εβραίους».
Ας σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, όλες οι αραβικές χώρες –με εξαίρεση την Ιορδανία– συντάχθηκαν ενεργητικά με το μέρος της ναζιστικής Γερμανίας.
ΟΗΕ: Σχέδιο Διαχωρισμού της Παλαιστίνης με τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών
(29-11-1947) – ( Έγγραφο )
Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ στις 29 Νοεμβρίου καθορίστηκε από το σοβιετικό μπλοκ που διέθετε 5 ψήφους (ΕΣΣΔ, Ουκρανία, Λευκορωσία, Τσεχοσλοβακία και Πολωνία), δεδομένου ότι αρκούσαν τρεις ψήφοι «κατά» για να μην εγκριθεί το ψήφισμα.
|
Υπέρ: 33 |
Κατά: 13 |
Αποχές: 10 |
|
|
Αϊτή |
Λιβερία |
Αίγυπτος |
Αιθιοπία |
|
Αυστραλία |
Λουξεμβούργο |
Αφγανιστάν |
Αργεντινή |
|
Βέλγιο |
Λευκορωσία |
Ελλάδα |
Γιουγκοσλαβία |
|
Βενεζουέλα |
Νέα Ζηλανδία |
Ινδία |
Ελ Σαλβαδόρ |
|
Βολιβία |
Νικαράγουα |
Ιράκ |
Κίνα (Φορμόζα) |
|
Βραζιλία |
Νορβηγία |
Κούβα |
Κολομβία |
|
Γαλλία |
Νότιος Αφρική |
Λίβανος |
Μεγάλη Βρετανία |
|
Γουατεμάλα |
Ολλανδία |
Πακιστάν |
Μεξικό |
|
Δανία |
Ουκρανία |
Περσία |
Ονδούρα |
|
Δομινικανή |
Ουρουγουάη |
Σαουδική Αραβία |
Χιλή |
|
Δημοκρατία |
Παναμάς |
Συρία |
|
|
ΕΣΣΔ |
Παραγουάη |
Τουρκία |
|
|
ΗΠΑ Ισημερινός Ισλανδία Καναδάς Κόστα Ρίκα |
Περού Πολωνία Σουηδία Τσεχοσλοβακία Φιλιππίνες |
Υεμένη |
|
▪ Το Ισραήλ, αποδέχθηκε και εφάρμοσε το Ψήφισμα 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (της 29ης Νοεμβρίου 1947), για τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών στην Παλαιστίνη, ενός εβραϊκού και ενός αραβικού. Και τα μεσάνυχτα της 14ης Μαΐου 1948, την ημέρα που έληγε η βρετανική εντολή στην Παλαιστίνη, ο Νταβίντ μπεν Γκουριόν ανακήρυξε την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, που αμέσως αναγνωρίστηκε από τις ΗΠΑ, την ΕΣΣΔ και πολλές άλλες χώρες (ας σημειωθεί ότι ο Στάλιν ανακοίνωσε αμέσως ο ίδιος στους Σοβιετικούς πολίτες την είδηση της ίδρυσης του Ισραήλ). Στην ιδρυτική του διακήρυξη, το Ισραήλ αναγνώριζε το δικαίωμα των Παλαιστινίων να ιδρύσουν το δικό τους κράτος.
▪ Αντίθετα, όλες οι κυβερνήσεις του χωρών-μελών Αραβικού Συνδέσμου (που είχε ιδρυθεί στο Κάιρο στις 16 Μαρτίου 1945), απέρριψαν ασυζητητί το Ψήφισμα 181, κήρυξαν τζιχάντ (ιερό πόλεμο) εναντίον του νεότευκτου Κράτους του Ισραήλ. Στη σύσκεψη του Αραβικού Συνδέσμου στο Κάιρο συμμετείχε και ένας Άραβας αντιπρόσωπος της Παλαιστίνης.
▪ Αλλά σήμερα, όλοι σχεδόν οι φανατικοί αρνητές του Ψηφίσματος 181 του ΟΗΕ (29-11-1947) αρχίζουν να συζητούν τη λύση της δημιουργίας δύο ανεξάρτητων κρατών στο έδαφος της Παλαιστίνης, την οποία απέρριψαν κατηγορηματικά και την πολέμησαν με τα όπλα, με αποτέλεσμα μια τρομακτική αιματοχυσία επί 76 χρόνια (1946-2023).
- 2. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 1948: Δαυίδ και Γολιάθ
"Πόλεμος της Ανεξαρτησίας" για τους Ισραηλινούς και αλ-Νάκμπα ("Καταστροφή") για τους Παλαιστίνιους.
Η εισβολή 5 αραβικών κρατών στην Παλαιστίνη, Μάϊος 1948
▪ Στις 15 Μαΐου 1948, μια μόλις μέρα μετά την ανακήρυξη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, ξέσπασε ο πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος του 1948, όταν στρατιωτικές δυνάμεις πέντε αραβικών χωρών (Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος και Ιράκ) εισέβαλαν από παντού στο νεότευκτο κράτος του Ισραήλ, με την αρωγή και άλλων στρατευμάτων από την Υεμένη και τη Σαουδική Αραβία, και των παραστρατιωτικών δυνάμεων του Αραβικού Απελευθερωτικού Στρατού και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, με διακηρυγμένο στόχο να εξοντώσουν το νεοσύστατο Κράτος του Ισραήλ. Η αραβική εισβολή καταγγέλθηκε από τις ΗΠΑ, την ΕΣΣΔ και άλλα κράτη μέλη του ΟΗΕ.
Ο συσχετισμός των δυνάμεων, από την άποψη του ανθρώπινου δυναμικού και του οπλισμού παντός είδους, ήταν συντριπτικά σε βάρος του Ισραήλ. Όπως γράφει ο Chaim Herzog:
«Η συνολική δύναμη που μπορούσε να κινητοποιηθεί από ένα συνολικό εβραϊκό πληθυσμό 650.000 ήταν περίπου 45.000 στους οποίους περιλαμβάνονταν 30.000 άνδρες και γυναίκες που ο ρόλος τους περιορίζονταν στην άμυνα των χωριών σε όλη τη χώρα και δεν μπορούσαν σε καμιά περίπτωση να συμπεριληφθούν στις μάχιμες δυνάμεις. Επομένως η αξιόμαχη δύναμη που μπορούσε να παρατάξει ο εβραϊκός πληθυσμός σε πανεθνικό επίπεδο με το ξέσπασμα των εχθροπραξιών αριθμούσε περίπου 15.000». (Chaim Herzog: Οι Αραβο-ισραηλινοί Πόλεμοι, Αθήνα, Λιναίος, χχ, σ. 52)
▪ Στην πρόκληση του πολέμου, σημαντικό ρόλο έπαιξε ο ναζιστής Μεγάλος Μουφτής της Ιερουσαλήμ (που στη διάρκεια του Β’ΠΠ στρατεύτηκε ενεργητικά με το ναζιστικό καθεστώς), και οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών του Αραβικού Συνδέσμου (που στην διάρκεια του Β’ΠΠ είχαν συμπαραταχθεί με τον Άξονα – με εξαίρεση το βρετανικό προτεκτοράτο της Υπεριορδανίας, που το 1950 απέκτησε την ανεξαρτησία του και μετονομάστηκε σε Ιορδανία), ξεκίνησαν έναν ιερό πόλεμο για την εξάλειψη του Κράτους του Ισραήλ).
▪ Ήταν μια σύγκρουση Δαυίδ και Γολιάθ, που έληξε στις 7 Ιανουαρίου 1949 με νίκη του Ισραήλ, μέσω μιας σειράς συμφωνιών εκεχειρίας που ακολούθησαν με τις δυνάμεις εισβολής: Με την Αίγυπτο (στις 24 Φεβρουαρίου 1949), με τον Λίβανο (στις 23 Μαρτίου 1949), με την Ιορδανία (στις 3 Απριλίου 1949), με τη Συρία (στις 20 Ιουλίου 1949).
▪ Ως αποτέλεσμα, το Ισραήλ επισημοποίησε τον έλεγχό του στην περιοχή που είχε παραχωρηθεί στο εβραϊκό κράτος με το Ψήφισμα 181 του 1947 του ΟΗΕ, ενώ οι Παλαιστίνιοι διατήρησαν τον έλεγχο σε λίγο παραπάνω από τη μισή έκταση που τους είχε παραχωρηθεί με το ίδιο ψήφισμα. Παράλληλα, η Λωρίδα της Γάζας πέρασε στην κατοχή της Αιγύπτου, και η Δυτική Όχθη η ανατολική Ιερουσαλήμ και η Παλαιά Πόλη της Ιερουσαλήμ τέθηκαν υπό τον έλεγχο της Υπεριορδανίας (Ιορδανίας από το 1950), που διατηρήθηκε μέχρι τον Ιούνιο του 1967, που καταλήφθηκαν από το Ισραήλ κατά τη διάρκεια του Πολέμου των 6 Ημερών.
▪ Αυτές οι συγκρούσεις, πυροδότησαν δύο τραγικές ροές προσφύγων: Μια των Παλαιστίνιων από την Παλαιστίνη προς τις αραβικές χώρες και μια των Εβραίων από τις αραβικές χώρες προς την Παλαιστίνη. Έτσι άνοιξαν δύο χαίνουσες πληγές που εξακολουθούν να αιμορραγούν μέχρι σήμερα.
- 3. ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Ως συνέπεια αυτού του πολέμου του 1948–1949, περίπου 700.000 Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κατέφυγαν στις γειτονικές αραβικές χώρες (περίπου 350.000 στην Υπεριορδανία, 200.000 στη Γάζα, 100.000 στη Συρία και τον Λίβανο, και 4.000 στο Ιράκ), οι οποίες τους έκλεισαν σε άθλια στρατόπεδα προσφύγων, και τους χρησιμοποιούσαν ως απλά εργαλεία της εξωτερικής τους πολιτικής – με τη συνοχή των ηγετών τους.
Παράλληλα, οι ηγέτες των προσφύγων τούς χρησιμοποιούσαν ως μέσο για την κατάληψη της εξουσίας στις χώρες υποδοχής τους, με πρώτο τον αδίστακτο Γιασέρ Αραφάτ και την Οργάνωση Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), που τρεις φορές προσπάθησε ανεπιτυχώς να αποκτήσει πραξικοπηματικά τον έλεγχο της κυβέρνησης στην Ιορδανία, τον Λίβανο και το Κουβέιτ, χρησιμοποιώντας τα προσφυγικά στρατόπεδα σαν θυσιαστήριο των φενταγίν του, και σαν πολιτική ασπίδα: Στην Ιορδανία το 1970 με την οργάνωση Μαύρος Σεπτέμβρης – Στον Λίβανο το 1974-1982 στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου - και στο Κουβέιτ το 1990-1991.
Απ’ αυτή την άποψη, είναι εξόχως διαφωτιστικές οι δηλώσεις του Γκαμάλ Νάσερ, ο οποίος, τo 1947, διακήρυττε ότι: «Οι πρόσφυγες είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του αγώνα των Αράβων εναντίον του Ισραήλ. Οι πρόσφυγες είναι το όπλο των Αράβων και του αραβικού εθνικισμού». [Ράδιο Κάιρο, 19 Ιουλίου 1947] Και το 1961 διασάλπιζε ότι: «Όσο η σημαία του Ισραήλ κυματίζει στο έδαφος της Παλαιστίνης, οι πρόσφυγες δεν θα επιστρέφουν. Θα επιστρέφουν όταν η παλαιστινιακή σημαία θα κυματίζει σε ολόκληρη την Παλαιστίνη» [Al Jumhuriyya, Κάιρο, 27 Ιουνίου 1961].
Σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι ζουν σε άθλιες συνθήκες σε προσφυγικούς καταυλισμούς στις αραβικές χώρες, οι οποίες μετακύλησαν στον ΟΗΕ τη μέριμνά τους. Με τη δημιουργία το 1950, μιας υπηρεσίας του ΟΗΕ που είναι υπεύθυνη για παροχή βοήθειας ειδικά στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, την Υπηρεσία Περίθαλψης και Εργασίας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (UN Relief of Works Agency - UNRWA).
- 4. ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Μεταξύ του 1945 και του 1958 τουλάχιστον 486.500 Εβραίοι εκδιώχθηκαν, κατά κανόνα βιαίως, από τις αραβικές χώρες, που αριθμός τους έφτασε τις 889.350 το 1968. Ας σημειωθεί ότι επρόκειτο για Άραβες Εβραίους Σεφαρντίμ (κυρίως απόγονους των Εβραίων που είχαν εκδιωχθεί μαζικά από την Ισπανία από το 1492 και μετά, και είχαν εγκατασταθεί επί αιώνες σε αραβικές χώρες). Αντίθετα, οι εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι πρόσφυγες από τις αραβικές χώρες στο Ισραήλ δεν κλείστηκαν σε στρατόπεδα προσφύγων, αλλά εντάχθηκαν στην ισραηλινή κοινωνία.
Εβραίοι κάτοικοι αραβικών χωρών
|
Χώρες |
1945 |
1958 |
1968 |
1976 |
2001 |
|
Αίγυπτος |
63.500 |
40.000 |
1.000 |
400 |
100 |
|
Αλγερία |
140.000 |
130.000 |
1.500 |
1.000 |
0 |
|
Άντεν |
8.000 |
800 |
0 |
0 |
0 |
|
Ιράκ |
140.000 |
6.000 |
2.500 |
350 |
100 |
|
Λίβανος |
6.950 |
6.000 |
3.000 |
400 |
0 |
|
Μαρόκο |
270.000 |
200.000 |
50.000 |
18.000 |
5.500 |
|
Μπαχρέιν |
600 |
500 |
100 |
50 |
30 |
|
Συρία |
35.000 |
5.000 |
4.000 |
4.500 |
100 |
|
Τυνησία |
105.000 |
80.000 |
10.000 |
7.000 |
1.500 |
|
Υεμένη |
55.000 |
3.500 |
500 |
500 |
200 |
|
Άλλες χώρες |
100.000 |
- |
- |
- |
50 |
|
ΣΥΝΟΛΟ |
962.050 |
475.550 |
72.700 |
32.240 |
7.580 |
Σχετικά με τον βίαιο διωγμό Εβραίων από τις αραβικές χώρες, ο ΟΗΕ παρέμεινε κραυγαλέα σιωπηλός. Για τους πρόσφυγες από την Παλαιστίνη προς τις αραβικές χώρες ο ΟΗΕ καλώς εξάντλησε κάθε δυνατότητα παρέμβασής του. Αλλά, για του Εβραίους πρόσφυγες από τις αραβικές χώρες προς το Ισραήλ, ο ΟΗΕ κακώς δεν ασχολήθηκε ποτέ καθόλου. Αποδεικνύοντας έτσι ότι στον προβληματισμό του, «όλοι οι πρόσφυγες είναι ίσοι, αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους».
- 5. ΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΑΡΩΓΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΤΟΥ ΟΗΕ
Για την αρωγή των προσφύγων, ο ΟΗΕ δημιούργησε δύο οργανισμούς: ένα γενικά για όλους τους πρόσφυγες του κόσμου, την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (την UNHCR), και έναν ειδικά για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες (την UNRWA)
▪ Το 1950, ο ΟΗΕ δημιούργησε έναν οργανισμό ειδικά για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, την UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East - Υπηρεσία Αρωγής και Εργασίας του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή), οι οποίοι απολαμβάνουν ένα μοναδικό προνόμιο: η προσφυγική τους κατάσταση είναι… κληρονομική.
▪ Η UNRWA λειτουργούσε παράλληλα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, την UNHCR, η οποία ασχολείται με τα δεκάδες εκατομμύρια των προσφύγων από όλο τον κόσμο, που είναι πρόσφυγες με τη νομική έννοια του όρου, και εμπίπτουν στον ορισμό του πρόσφυγα από την UNHCR:
«Πρόσφυγας είναι αυτός ο οποίος, φοβούμενος ότι θα διωχθεί λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, ένταξης σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα ή πολιτικών ιδεών, βρίσκεται έξω από τη χώρα της οποίας είναι υπήκοος και δεν δύναται, ή δεν επιθυμεί, λόγω αυτού του φόβου του, να καλύπτεται από την προστασία αυτής της χώρας· είτε αυτός ο οποίος, μη έχοντας υπηκοότητα και βρισκόμενος έξω από τη χώρα στην οποία είχε τη μόνιμη κατοικία του, λόγω των προαναφερθέντων γεγονότων δεν δύναται, ή δεν επιθυμεί, να επιστρέφει σε αυτήν εξαιτίας του προαναφερθέντος φόβου».
Αυτό σημαίνει ότι το καθεστώς της προσφυγιάς παύει, ή με την επιστροφή στην πατρίδα ή με τον θάνατο.
Ο ορισμός των Παλαιστίνιων προσφύγων, με τους οποίους ασχολείται η UNRWA είναι διαφορετικός:
«Παλαιστίνιοι πρόσφυγες είναι αυτοί που είχαν τη μόνιμη κατοικία τους στην Παλαιστίνη κατά την περίοδο Ιούνιος 1946-Μάιος 1948 και, λόγω του αραβο-ισραηλινού πολέμου του 1948, έχασαν τις κατοικίες τους και τα μέσα προς επιβίωση. Οι υπηρεσίες της UNRWA είναι στη διάθεση όσων εμπίπτουν σε αυτό τον χαρακτηρισμό, έχουν καταγραφεί από την υπηρεσία και έχουν ανάγκη βοήθειας. Ο χαρακτηρισμός της UNRWA για τους πρόσφυγες κληροδοτείται και στους απογόνους των προσφύγων του 1948».
Η κατανομή της οικονομικής υποχρέωσης που αναλαμβάνει η «διεθνής κοινότητα» για τους πρόσφυγες είναι αποκαλυπτική:
▪ Το 2005, η UNHCR για τα 17 εκατομμύρια πρόσφυγες που φρόντιζε σε όλο τον κόσμο, διέθετε ένα προϋπολογισμό ύψους 981.647.000 δολαρίων.
▪ Το ίδιο έτος, η UNRWA για τα 2,7 εκατομμύρια Παλαιστίνιους πρόσφυγες διέθετε έναν προϋπολογισμό ύψους 408.100.000 (δηλαδή το 42% του συνολικά διαθέσιμου ποσού, παρόλο που οι πρόσφυγες όλου του κόσμου είναι 6 φορές περισσότεροι από τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες).
▪ Απ’ αυτό τον προϋπολογισμό των 408.100.000 δολαρίων, τα 266.000.000 δολάρια (δηλαδή το 65,2% ή τα 2/3), διατίθενται από την UNRWA για τη μισθοδοσία και την κάλυψη δαπανών του προσωπικού της το οποίο αποτελείται από 24.324 άτομα, που σε μεγάλο ποσοστό είναι Παλαιστίνιοι – για καθένα από τους οποίους δαπανώνται περίπου 11.000 δολάρια ετησίως.
▪ Μ’ άλλα λόγια, τα 2/3 του διαθέσιμου κεφαλαίου των 408.100.000 δολαρίων σπαταλιούνται στο προσωπικό, και μόνο το 1/3 του κεφαλαίου μένει για παροχή υπηρεσιών. Αυτό σημαίνει ότι η βοήθεια του ΟΗΕ στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες μεταλλάχθηκε σε μια μεγάλη μηχανή που καταβροχθίζει οικονομικούς πόρους για να διαιωνίζεται.
▪ Ένα σημαντικό ποσοστό των Παλαιστίνιων προσφύγων και των απογόνων τους στερούνται εγγράφων ταυτότητας, επειδή τα αραβικά κράτη που τους «φιλοξενούν» αρνούνται να τους δώσουν τα σχετικά έγγραφα, και πολύ συχνά, το μόνο που διαθέτουν είναι η κάρτα διανομής βοήθειας της UNRWA, και καμία υπηρεσία δεν καταγράφει επίσημα σε κάποιο ληξιαρχείο τις γεννήσει και τους θανάτους τους.
▪ Λόγω του θλιβερού προνομίου της κληροδότησης του προσφυγικού καθεστώτος, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες –επίσημοι και ανεπίσημοι– ανήλθαν το 2006 σε 3,5 εκατομμύρια. Πρόκειται για μια κατάσταση που βολεύει την στρατηγική του ιερού πολέμου (τζιχάντ) από τις αραβικές χώρες και την παλαιστινιακή ηγεσία.
Μετά το 1945, στην Ευρώπη και την Ασία σημειώθηκαν πρωτοφανείς εξαναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών. Περίπου 30 εκατομμύρια Ευρωπαίοι εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν ή να αυτο-εκτοπιστούν, υπομένοντας βιαιοπραγίες, βιασμούς και εθνοτικές εκκαθαρίσεις που προκάλεσαν σε εκατομμύρια ανθρώπους θανάτους, τραυματισμούς, αναπηρίες και απώλεια των μέσων επιβίωσης. Αλλά, ούτε ο ΟΗΕ ούτε και κανένα κράτος της «πολιτισμένης» Ευρώπης δεν πήραν ποτέ μέτρο για το δικαίωμα επιστροφής αυτών των προσφύγων στις χώρες απ’ τις οποίες ξεριζώθηκαν.
Ο ΟΗΕ δεν πήρε επίσης κανένα μέτρο εναντίον του Αραβικού Συνδέσμου για την απόρριψη τόσο του Ψηφίσματος 181 (29-11-1947) για τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών στην Παλαιστίνη, όσο και του Ψηφίσματος 194 (11-11-1948) για το δικαίωμα της επιστροφής όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων.
Όμως, το 1949, ο ΟΗΕ ζήτησε την επιστροφή των Αράβων προσφύγων στην Παλαιστίνη. Το Ισραήλ δέχθηκε την επιστροφή 100.000 προσφύγων με την προϋπόθεση ότι αυτή θα συνοδεύεται από την απλή αναγνώριση του δικαιώματος της ύπαρξης του Ισραήλ, από τους φονταμενταλιστές του Αραβικού Συνδέσμου και της ηγεσίας των Παλαιστίνιων. Η προσφορά του Ισραήλ απορρίφθηκε, και το Ισραήλ κράτησε αυστηρά αρνητική στάση στις εντονότατες πιέσεις από την αμερικανική κυβέρνηση και τα Ηνωμένα Έθνη. Στην πραγματικότητα, η αιτία σκλήρυνσης της στάσης του οφειλόταν και σε ένα άλλο ζήτημα, με το οποίο η ευρωπαϊκή ιστοριογραφία δεν ασχολήθηκε ποτέ: τη σιωπή του ΟΗΕ σχετικά με τον βίαιο διωγμό Εβραίων από τις αραβικές χώρες.
- 6. ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ: Η ΧΑΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΑ
Καταστατικό του Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης - Χαμάς
Αποσπάσματα
[Carlo Panella, Η Ιστορία των Ισλαμικών Καθεστώτων 1914–2006. Ωκεανίδα, 2010, σελ. 604–613]
Καθένας μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει. Αλλά, προηγουμένως οφείλει να γνωρίζει. Κ.Γ.
Κεφάλαιο 1 - Ιδεολογικές ρίζες
Άρθρο 1
Βάση του Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης (Χαμάς) είναι το Ισλάμ. Από το Ισλάμ απορρέουν οι ιδέες του και οι πρωταρχικές προϋποθέσεις του, όπως και το όραμα της ζωής, του σύμπαντος και της ανθρωπότητας. Κρίνει όλες τις ενέργειές του βάσει του Ισλάμ και εμπνέεται από το Ισλάμ για να διορθώσει όλα τα λάθη του.
Άρθρο 2
Το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης (Hamas) είναι ένας από της κλάδους των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Παλαιστίνη. Το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων είναι μια παγκόσμια οργάνωση, ένα από τα σπουδαιότερα ισλαμιστικά κινήματα της σύγχρονης εποχής. Χαρακτηρίζεται από βαθιά κατανόηση, από ακριβείς απόψεις και πλήρη γνώση όλων των ισλαμιστικών εννοιών σε όλα τα πεδία της ζωής, της απόψεις και της πεποιθήσεις, την οικονομία, την εκπαίδευση και την κοινωνία, το Δίκαιο και τους νόμους, την απολογητική και το δόγμα, την επικοινωνία και της τέχνες, τα ορατά και τα αόρατα και σε κάθε άλλη σφαίρα της ζωής.
Η άποψη του Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης για τον χρόνο και το χώρο
Άρθρο 5
Δεδομένου ότι το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης υιοθετεί το Ισλάμ ως τρόπο ζωής του, οι ιστορικές απόψεις του φτάνουν ως τη γέννηση του ισλαμικού κινήματος, στην εποχή των ευλαβών προγόνων (σαλάφ)· παρόμοια με τον Αλλάχ και τον σκοπό του, τον Προφήτη και το πρότυπό του, το Κοράνιο και το Σύνταγμά του. Η άποψή του για τον χώρο εκτείνεται οπουδήποτε ζουν μουσουλμάνοι – αυτοί οι οποίοι υιοθετούν το Ισλάμ ως τρόπο ζωής, σε κάθε τόπο στην επιφάνεια της Γης. Επιπλέον, εκτείνεται ως τα βάθη της Γης και στις μακρύτερες σφαίρες των ουρανών.
«Αγνοείτε προς τι παρομοιάζει ο Θεός τον καλόν λόγον; Ο Θεός παρομοιάζει τον καλόν λόγον προς το δένδρον ούτινος αι ρίζαι εισί στερεαί εν τη γη, οι δε κλώνοι αυτού υψούνται μέχρις ουρανού. Ο καλός λόγος εν εκάστη εποχή καρποφορεί. Ο Κύριος λαλεί προς τους ανθρώπους παραβολικώς, ίνα σκεφθώσιν» (Κορ., 14:29-30).
Μοναδικότητα και ανεξαρτησία
Άρθρο 6
Το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης είναι ένα μοναδικό παλαιστινιακό κίνημα. Προσφέρει στον Αλλάχ την αφοσίωσή του, αντλεί τον τρόπο ζωής του από το Ισλάμ και πασχίζει να υψώσει τη σημαία του Αλλάχ σε κάθε τετραγωνικό μέτρο της γης της Παλαιστίνης. Στη σκιά του Ισλάμ μπορούν οι ακόλουθοι όλων των θρησκειών να συνυπάρχουν με ασφάλεια: ασφάλεια για τη ζωή τους, την ιδιοκτησία τους, τα δικαιώματά τους. Όταν απουσιάζει το Ισλάμ, γεννιέται η αταξία, εξαπολύονται η καταπίεση και η καταστροφή, και ξεσπούν πόλεμοι και μάχες.
Άρθρο 7
Το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης (Hamas) είναι ένας από τους κρίκους της αλυσίδας του τζιχάντ [ιερού πολέμου] στη μάχη του κατά της σιωνιστικής εισβολής. Συνδέεται με τον κρίκο που αντιπροσωπεύει ο μάρτυρας Ιζ αντ-Ντιν αλ-Κασάμ και τους αδελφούς του στη μάχη, τους Αδελφούς Μουσουλμάνους του 1936. Η αλυσίδα συνεχίζεται για να συνδεθεί με έναν άλλο κρίκο, το τζιχάντ των προσπαθειών των Αδελφών Μουσουλμάνων του πολέμου του 1948, όπως και των επιχειρήσεων του τζιχάντ των Αδελφών Μουσουλμάνων του 1968 και έπειτα.
Παρότι οι κρίκοι αυτοί έχουν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, και παρά το γεγονός ότι τοποθετήθηκαν πολλά εμπόδια στους μαχητές από αυτούς που εκτελούν διαταγές των σιωνιστών ώστε να καταστήσουν αδύνατη τη συνέχιση του τζιχάντ, το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης ανέκαθεν προσπαθούσε να ανταποκριθεί στις υποσχέσεις του Αλλάχ χωρίς να ενδιαφέρεται για το απαιτούμενο χρονικό διάστημα. Ο Προφήτης –οι ευλογίες και η γαλήνη του Αλλάχ να είναι μαζί Του– δήλωσε αυτά που αναφέρουν ο αλ- Μπουχαρί και ο Μουσλίμ:
«Δεν θα έρθει η τελευταία μέρα παρά μόνον όταν όλοι οι μουσουλμάνοι θα πολεμούν τους Εβραίους και όταν οι μουσουλμάνοι σκοτώσουν τους Εβραίους και όταν οι Εβραίοι θα κρύβονται πίσω από μια πέτρα ή ένα δέντρο και η πέτρα και το δέντρο θα πουν: “Μουσουλμάνε, δούλε του Αλλάχ, ένας Εβραίος είναι κρυμμένος πίσω μου, έλα να τον σκοτώσεις”, όμως το δέντρο λουτσιά δεν θα το πει, γιατί είναι το δέντρο των Εβραίων».
Κεφάλαιο 3
Στρατηγικές του Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης:
η Παλαιστίνη είναι ιερή δεξαμενή για τους μουσουλμάνους
Άρθρο 11
Το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης πιστεύει ότι η γη της Παλαιστίνης είναι μια νόμιμη δεξαμενή (ουάκφ), ισλαμική γη που έχει αποδοθεί στις γενιές του Ισλάμ ως την ημέρα της ανάστασης. Δεν θα γίνει αποδεκτή η παράδοση οποιουδήποτε τμήματός της. Καμία αραβική χώρα, ούτε οι αραβικές χώρες στο σύνολό τους, κανένας Βασιλιάς ή Πρόεδρος, ούτε όλοι οι βασιλείς και οι πρόεδροι μαζί, καμία οργάνωση, ούτε όλες οι παλαιστινιακές ή αραβικές οργανώσεις ενωμένες, δεν έχουν το δικαίωμα να διαθέσουν ή να παραδώσουν έστω και ένα κομμάτι της, γιατί η Παλαιστίνη είναι η ισλαμική γη που έχει αποδοθεί στις γενιές του Ισλάμ ως την Ημέρα της Κρίσεως. Μετά από όλα αυτά, ποιος μπορεί να επικαλεστεί το δικαίωμα να ενεργήσει για λογαριασμό όλων των γενεών του Ισλάμ ως την Ημέρα της Κρίσεως;
Αυτός είναι ο κανόνας στον ισλαμικό νόμο (σαρία), και ο ίδιος κανόνας ισχύει και σήμερα σε κάθε γη την οποία οι μουσουλμάνοι κατέκτησαν με τη βία, γιατί τον καιρό της κατάκτησης οι μουσουλμάνοι την αφιέρωσαν σε όλες τις γενιές του Ισλάμ ως την Ημέρα της Κρίσεως.
Η άποψη του Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης για την πατρίδα και τον εθνικισμό
Άρθρο 12
Σύμφωνα με το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης, ο εθνικισμός είναι νόμιμο μέρος του θρησκευτικού πιστεύω του. Τίποτα δεν είναι πιο βαθύ και πιο αληθινό από τον εθνικισμό του του ιερού πολέμου (τζιχάντ) που πολεμάει τον εχθρό του και τον αντιμετωπίζει με καθαρό μέτωπο όταν αυτός πατάει πόδι σε γη μουσουλμάνων. Αυτό καθίσταται προσωπική υποχρέωση κάθε μουσουλμάνου και κάθε μουσουλμάνας: στη γυναίκα επιτρέπεται να πολεμάει τον εχθρό ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεσή του συζύγου της, και στον σκλάβο χωρίς την άδεια του αφέντη του.
Δεν υπάρχει τίποτα όμοιο σε κανένα άλλο σύστημα. Αυτό είναι δεδομένο. Ενώ άλλες μορφές εθνικισμού βασίζονται σε υλικές, ανθρώπινες ή εδαφικές έννοιες, ο εθνικισμός του Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης συγκεντρώνει όλα αυτά τα στοιχεία αλλά φέρνει, επιπλέον, και τον θεϊκό παράγοντα, που είναι σημαντικότερος, ότι, αν και συνδέεται με τις πηγές του πνεύματος του ζωοδότη και αυτού που υψώνει στον ουρανό της πατρίδας μια θεϊκή σημαία που συνδέει γη και ουρανό με ένα στενότατο δεσμό, τον εμποτίζουν με πνεύμα και ζωή. Όταν ο Μωυσής εμφανιστεί και σηκώσει τη ράβδο του, στην πραγματικότητα η μαγεία και οι μάγοι βυθίζονται στη σιωπή.
«... Η αληθής οδός διακρίνεται αρκούντως της πεπλανημένης. Ο μη πιστεύων εις τον Ταγούτ, αλλ’ εις τον μόνον Θεόν, λαμβάνει εις χείρας του ρομφαίαν στερεάν, ήτις ουδέποτε θέλη θλασθή. Κύριος ο Θεός υμών ακούει και τα πάντα γινώσκει» (Κοράνιο, 2:257).
Ειρήνη, ειρηνευτικές πρωτοβουλίες και διεθνείς διασκέψεις
Άρθρο 13
Οι ειρηνευτικές πρωτοβουλίες, οι διεθνείς διασκέψεις για την επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος, αντιτίθενται σε όλες τις πεποιθήσεις του Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης. Στην πραγματικότητα, η παραχώρηση οποιουδήποτε τμήματος της Παλαιστίνης (που περιλαμβάνει το έδαφος το οποίο ο ΟΗΕ παρέδωσε στο Ισραήλ, και το οποίο η Χαμάς θεωρεί αναπαλλοτρίωτο και μη διαθέσιμο), ισοδυναμεί με την παραχώρηση ενός μέρους της θρησκείας. Ο εθνικισμός του Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης είναι μέρος της θρησκείας του και διδάσκει στα μέλη του να προσδένονται στη θρησκεία και να υψώνουν τη σημαία του Αλλάχ στην πατρίδα τους, διεξάγοντας ιερό πόλεμο (τζιχάντ).
Κατά καιρούς, ακούγονται εκκλήσεις για διοργάνωση διεθνούς διάσκεψης για την αναζήτηση λύσης στο παλαιστινιακό πρόβλημα. Ορισμένοι αποδέχονται την ιδέα, άλλοι την απορρίπτουν για διάφορους λόγους, ζητώντας να πληρούνται συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την οργάνωση και τη συμμετοχή σε αυτή. Όμως, το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης, το οποίο γνωρίζει τα μέρη που συμμετέχουν στις διασκέψεις και τις θέσεις τους στο παρελθόν και στο παρόν, σε σχέση με το πρόβλημα των μουσουλμάνων, δεν πιστεύει ότι αυτές οι διασκέψεις μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες ή να αποκαταστήσουν τα δικαιώματα ή να αποδώσουν δικαιοσύνη στους κατατρεγμένους. Αυτές οι διασκέψεις είναι απλώς ένα μέσο για την επιβολή της εξουσίας των άπιστων στα εδάφη των μουσουλμάνων. Πότε οι άπιστοι απέδωσαν δικαιοσύνη στους πιστούς;
«Δεν θα επιδοκιμασθής παρά των Εβραίων, ούτε παρά των Χριστιανών εάν μη ασπασθής το δόγμα αυτών. Ειπέ αυτοίς· η μόνη αληθής διεύθυνσις είναι η εκ του Θεού πηγάζουσα· εάν ακολουθήσης τας επιθυμίας αυτών, αφού λάβης την σοφίαν, δεν θα εύρης παρά τω Θεώ ούτε προστασίαν ούτε βοήθειαν» (Κοράνιο, 2:114).
Δεν υπάρχει λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα εκτός από τον ιερό πόλεμο (τζιχάντ). Όσον αφορά τις πρωτοβουλίες και τις διεθνείς διασκέψεις, αυτά είναι απώλεια χρόνου και παιχνίδια για παιδάκια. Ο παλαιστινιακός λαός είναι πολύ ευγενής για να εναποθέσει το μέλλον του, τα δικαιώματά του και τη μοίρα του στα χέρια της ματαιοδοξίας.
Οι τρεις κύκλοι
Άρθρο 14
Η απελευθέρωση της Παλαιστίνης συνδέεται με τρεις κύκλους: τον παλαιστινιακό κύκλο, τον αραβικό κύκλο και τον ισλαμικό κύκλο. Ο καθένας διαδραματίζει τον ρόλο του στη μάχη κατά του σιωνισμού και έχει συγκεκριμένα καθήκοντα. Είναι σοβαρό λάθος και τρομερή εκδήλωση άγνοιας να ξεχνάμε έναν από αυτούς τους κύκλους, γιατί η Παλαιστίνη είναι ισλαμική γη όπου βρίσκονται η πρώτη κίμπλα (τόπος προς τον οποίο γίνεται η προσευχή: η Μέκκα, μετά τις μάχες του Μωάμεθ εναντίον των Εβραίων της Μεδίνας) και ο ιερότερος χώρος (το Τέμενος του Αλ Ακσά), όπως και το μέρος στο οποίο ο Προφήτης –οι ευλογίες και η γαλήνη του Αλλάχ να είναι μαζί Του– αναλήφθηκε στον ουρανό.
«Δόξα τω μετενεγκόντι νύκτωρ τον δούλον αυτού εκ του ιερού ναού της Μέκκας εις τον μεμακρυσμένον ναόν των Ιεροσολύμων ούτινος ηυλογήσαμεν τον περίβολον όπως αποδείξωμεν αυτώ τα θαύματα ημών. Ο Κύριος ακούει και βλέπει τα πάντα» (Κοράνιο, 17:1).
Λαμβάνοντας υπόψη αυτή την κατάσταση, η απελευθέρωση της Παλαιστίνης είναι ένα ατομικό καθήκον, υποχρεωτικό για κάθε μουσουλμάνο όπου και αν αυτός βρίσκεται. Σε αυτές τις βάσεις πρέπει να εξετάζεται το πρόβλημα της Παλαιστίνης, και κάθε μουσουλμάνος πρέπει να το γνωρίζει.
Όταν το πρόβλημα αντιμετωπίζεται σε αυτό το πλαίσιο· όταν κινητοποιούνται όλες οι δυνατότητες των τριών κύκλων, τότε μπορούν να αλλάξουν οι κρατούσες περιστάσεις και πλησιάζει η ημέρα της απελευθέρωσης.
«Υμείς εμπνέετε εις την καρδίαν αυτών τρόμον μεγαλύτερου του Θεού, διότι ουδέν εννοούσι» (Κοράνιο, 59:13).
Οι δυνάμεις που στηρίζουν τον εχθρό
Άρθρο 22
Ο εχθρός προγραμμάτιζε από καιρό αυτά που κατάφερε να πετύχει, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα στοιχεία που καθόρισαν ιστορικά την πορεία των γεγονότων. Συγκέντρωσε τεράστιο υλικό πλούτο, πηγή επιρροής, τον οποίο διέθεσε για την πραγμάτωση του ονείρου του.
Με αυτά τα χρήματα ανέλαβε τον έλεγχο των μέσων επικοινωνίας σε όλο τον κόσμο- για παράδειγμα, τα πρακτορεία Τύπου, τις μεγάλες εφημερίδες, τους εκδοτικούς οίκους και τις ραδιοτηλεοπτικές αλυσίδες.
Με αυτά τα χρήματα προκάλεσε επαναστάσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου, με σκοπό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του και να αποκομίσει άλλα κέρδη. Αυτοί οι εχθροί μας ήταν πίσω από τη Γαλλική Επανάσταση και την Οκτωβριανή Επανάσταση, και από πολλές επαναστάσεις που έχουμε ακούσει σε διάφορα μέρη στον κόσμο. Με τα χρήματα συνέστησαν μυστικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, για να καταστρέψουν τις κοινωνίες και να προωθήσουν τα σιωνιστικά συμφέροντα. Αυτές οι οργανώσεις είναι η μασονία, οι Ροταριανοί, το Lions Club, η B’nai B’rith και άλλες. Όλες αυτές είναι καταστροφικές οργανώσεις με αντικείμενο την κατασκοπία.
[Σημ: B'nai B'rith International – Παγκόσμια Φωνή των Εβραίων. Ιδρύθηκε στη Νέα Υόρκη το 1843 ως μυστική στοά 12 Εβραίων μεταναστών από τη Γερμανία και είναι αφιερωμένη στην προβολή της ανεκτικότητας και της ανθρωπιάς – https://en.wikipedia.org]
Με τα χρήματα ο εχθρός ανέλαβε τον έλεγχο των ιμπεριαλιστικών χωρών και τις έπεισε να αποικήσουν πολλές χώρες για να εκμεταλλευτούν τους πόρους τους και να εξαπλώσουν τη διαφθορά.
Σχετικά με τους τοπικούς και τους παγκόσμιους πολέμους, όλοι ξέρουν ότι οι εχθροί μας οργάνωσαν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο για να καταστρέψουν το ισλαμικό χαλιφάτο. Ο εχθρός τον εκμεταλλεύτηκε οικονομικά και ανέλαβε τον έλεγχο πολλών πλουτοπαραγωγικών πηγών, αποκόμισε τη Διακήρυξη Μπάλφουρ και ίδρυσε την Κοινωνία των Εθνών ως όργανο παγκόσμιας επικράτησης. Οι ίδιοι εχθροί οργάνωσαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με τον οποίο έγιναν βαθύπλουτοι χάρη στο εμπόριο όπλων και πολεμικού υλικού, και ετοίμασαν την ίδρυση του κράτους τους. Έδωσαν εντολή σύστασης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, με το Συμβούλιο Ασφαλείας στο εσωτερικό του Οργανισμού, ως μέσου παγκόσμιας επικράτησης.
Δεν έχει ξεσπάσει ποτέ πόλεμος στον οποίο να μην βρεθούν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα.
«... Οσάκις ανάψωσι πυρ εν τη μάχη, ο Θεός θα κατασβέση αυτό. Διατρέχουσι την γην διασπείροντες την κακίαν αλλ’ ο Κύριος δεν αγαπά τους διαφθορείς» (Κοράνιο, 5:69).
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, είτε στην καπιταλιστική Δύση είτε στην κομμουνιστική Ανατολή, στηρίζουν τον εχθρό με όλη τη δύναμή τους, με υλικούς και ανθρώπινους πόρους, εναλλασσόμενες σε αυτό τον ρόλο. Όταν ξυπνάει το Ισλάμ, οι δυνάμεις των απίστων ενώνονται για να το πολεμήσουν, γιατί το έθνος των απίστων είναι ένα.
«Όσοι πιστοί! μη συνάπτετε στενούς δεσμούς ειμή μεταξύ υμών. Οι άπιστοι θα επιζητήσωσι να διαφθείρωσι υμάς, επιποθούντες την απώλειαν υμών. Το μίσος αυτών εισδύει εις τους λόγους αυτών, αλλά τα εν τη καρδία αυτών εισί χείριστα. Εδώκαμεν ήδη σημεία προφανή, και ήτο δυνατόν να εννοήσητε» (Κοράνιο, 3:114).
Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ)
Άρθρο 27
Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) είναι πιο κοντά μας από οποιαδήποτε άλλη οργάνωση: περιλαμβάνει τους πατεράδες μας, τους αδερφούς μας, τους συγγενείς μας και τους φίλους.
Πώς μπορεί ένας μουσουλμάνος να διώξει τον πατέρα του, τον αδερφό του, τον συγγενή του, τον φίλο του; Η πατρίδα μας είναι μία, η τραγωδία μας είναι μία, ο εχθρός είναι κοινός.
Εξαιτίας των περιστάσεων στις οποίες δημιουργήθηκε η ΟΑΠ και της ιδεολογικής σύγχυσης που επικρατεί στον αραβικό κόσμο από την ιδεολογική εισβολή που τον έπληξε μετά τις Σταυροφορίες, και συνεχίστηκε με τον οριενταλισμό, το έργο των ιεραποστόλων και του ιμπεριαλισμού, η ΟΑΠ υιοθέτησε την ιδέα ενός κοσμικού κράτους και εμείς σκεφτόμαστε το εξής: Η κοσμική ιδεολογία είναι εκ διαμέτρου αντίθετη στη θρησκευτική σκέψη, που είναι η βάση όλων των θέσεων, των τρόπων συμπεριφοράς και των αποφάσεων.
Ωστόσο, παρά τον σεβασμό μας για την ΟΑΠ –και για ό,τι μπορεί να γίνει στο μέλλον– και δίχως να υποβαθμίζουμε τον ρόλο της στην αραβοϊσραηλινή σύγκρουση, αρνούμαστε να υιοθετήσουμε την κοσμική σκέψη για το παρόν και το μέλλον της Παλαιστίνης, η φύση της οποίας είναι ισλαμική. Η ισλαμική φύση του παλαιστινιακού ζητήματος είναι αναπόσπαστο μέρος της θρησκείας μας, και όποιος παραβλέπει ένα αναπόσπαστο μέρος της θρησκείας του είναι σίγουρα χαμένος.
«Τις αποστρέφεται την θρησκείαν του Αβραάμ ειμή ο αναίσθητος;» (Κοράνιο, 2:124).
Όταν η ΟΑΠ υιοθετήσει το Ισλάμ ως τρόπο ζωής, θα γίνουμε στρατιώτες της και προσάναμμα για τη φωτιά της που θα κάψει τους εχθρούς. Ώσπου να γίνει αυτό –προσευχόμαστε στον Αλλάχ να γίνει σύντομα– η θέση του Ισλαμικού Κινήματος Αντίστασης σε σχέση με την ΟΑΠ είναι αυτή ενός γιου απέναντι στον πατέρα, ενός αδερφού απέναντι στον αδερφό, ενός συγγενή απέναντι στον συγγενή που υποφέρει για τον πόνο του άλλου, όταν ένα αγκάθι τού καρφώνεται στην πλάτη, που στηρίζει τον άλλο στον αγώνα με τον εχθρό και που του εύχεται καλή και δίκαιη καθοδήγηση.
Οι αδερφοί, οι αδερφοί! Αυτός που δεν έχει αδερφό είναι σαν αυτόν που πηγαίνει στη μάχη χωρίς όπλα. Ο ξάδερφος παίζει για κάποιον τον ρόλο των καλύτερων φτερών, και, σηκώνεται, άραγε, το γεράκι στον ουρανό χωρίς φτερά;
Οι αραβικές και ισλαμικές χώρες και κυβερνήσεις
Άρθρο 28
Η σιωνιστική εισβολή είναι πραγματικά μοχθηρή. Δεν διστάζει να ακολουθήσει κάθε οδό και να καταφύγει στα πλέον αναξιοπρεπή και αποκρουστικά μέσα για να πετύχει τους σκοπούς της. Στις διεισδυτικές και κατασκοπευτικές ενέργειές της εμπιστεύεται τυφλά τις παράνομες οργανώσεις που ίδρυσε, όπως η μασονία, οι Ροταριανοί, το Lions Club και άλλες ομάδες με αντικείμενο την κατασκοπία. Όλες αυτές οι οργανώσεις, είτε μυστικές είτε γνωστές, ενεργούν για το συμφέρον του σιωνισμού και υπό την καθοδήγησή του. Σκοπός τους είναι να γκρεμίσουν τις κοινωνίες, να καταστρέψουν τις αξίες, να βιάσουν συνειδήσεις, να νικήσουν τις αρετές και να καταβαραθρώσουν το Ισλάμ. Στηρίζουν το εμπόριο των ναρκωτικών και των οινοπνευματωδών για να διευκολύνουν την πορεία προς τον έλεγχο και την επέκταση.
Από τις αραβικές χώρες που συνορεύουν με το Ισραήλ ζητούμε να ανοίξουν τα σύνορά τους για τους μαχητές, τους γιους των αραβικών και ισλαμικών λαών, για να τους επιτρέψουν να διαδραματίσουν τον ρόλο τους και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με αυτές των αδερφών τους, των Αδελφών Μουσουλμάνων της Παλαιστίνης.
Ως ελάχιστο, οι άλλες αραβικές και ισλαμικές χώρες πρέπει να βοηθούν τους μαχητές, παρέχοντάς τους ελευθερία κινήσεων.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε να υπενθυμίσουμε σε κάθε μουσουλμάνο ότι, όταν οι Εβραίοι κατάκτησαν τη σεπτή Ιερουσαλήμ το 1967, μπροστά στις πόρτες του ευλογημένου Τεμένους του Αλ Ακσά φώναζαν με χαρά: «Ο Μωάμεθ πέθανε κι άφησε πίσω του μόνο μυξιάρικα».
Το Ισραήλ, ως εβραϊκό κράτος, και οι Εβραίοι προκαλούν το Ισλάμ και όλους τους μουσουλμάνους. «Έτσι, τα μάτια των άνανδρων δεν κλείνουν».
Η απόπειρα απομόνωσης του παλαιστινιακού λαού
Άρθρο 32
Ο παγκόσμιος σιωνισμός και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με έξυπνες κινήσεις και προσεκτικό προγραμματισμό, προσπάθησαν να απομακρύνουν τα αραβικά κράτη, το ένα μετά το άλλο, από τον κύκλο της σύγκρουσης με τον σιωνισμό, ώστε να έχουν απέναντι τους μονάχο τον παλαιστινιακό λαό.
Η Αίγυπτος ήδη απομακρύνθηκε από τον κύκλο της σύγκρουσης, σε μεγάλο βαθμό μέσω των προδοτικών συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ, και προσπάθησε να σύρει τις άλλες αραβικές χώρες σε παρόμοιες συμφωνίες για να τις απομακρύνει και αυτές από τον κύκλο της σύγκρουσης.
Το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης καλεί τους αραβικούς και ισλαμικούς λαούς να καταβάλλουν μια σοβαρή και αδιάκοπη προσπάθεια για να εμποδίσουν την πραγματοποίηση αυτού του τρομακτικού σχεδίου και να γνωστοποιήσουν στις μάζες τον κίνδυνο της απόσυρσης από τον κύκλο της σύγκρουσης με τον σιωνισμό. Σήμερα πρόκειται για την Παλαιστίνη, αύριο για μία
ή δύο άλλες χώρες. Διότι το σιωνιστικό σχέδιο δεν έχει όρια, και μετά την Παλαιστίνη θα προσπαθήσει να επεκταθεί από τον Νείλο στον Ευφράτη. Όταν θα χωνέψει την περιοχή που καταβρόχθισε, θα κοιτάξει προς την επόμενη επέκταση, και έτσι θα συνεχίσει. Αυτό είναι το σχέδιο που περιγράφεται στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, και η τωρινή συμπεριφορά του σιωνισμού αποτελεί την καλύτερη απόδειξη όσων γράφονται σε εκείνο το κείμενο.
Η εγκατάλειψη του κύκλου της σύγκρουσης είναι εσχάτη προδοσία και θα επιφέρει κατάρα στον ένοχο.
«Όστις στρέψη προς αυτούς τα νώτα, κατά την ημέραν της μάχης, εκτός αν πρόκειται να επανέλθη εις έφοδον ή να συγκεντρωθή, θα προσβληθή διά της οργής του Θεού. Κατοικία αυτού έσται η Γέεννα. Οποία φρικώδης διαμονή!» (Κοράνιο, 8:16)
Πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη μοχθηρή, ναζιστική και ταταρική εισβολή. Αλλιώς, θα χάσουμε τις πατρίδες μας, οι κάτοικοί τους θα χάσουν τα σπίτια τους, η διαφθορά θα πνίξει τη Γη, όλες οι θρησκευτικές αξίες θα καταστραφούν. Ας ξέρει ο καθένας ότι θα είναι υπόλογος στον Αλλάχ.
«Ο ουνεργαζόμενος το αγαθόν κατά το βάρος ενός μορίου, ευρίσκει αυτό. Ο δε εργαζόμενος το κακόν κατά το βάρος ενός μορίου, ευρίσκει αυτό ωσαύτως» (Κοράνιο, 99:7-8).
Στο εσωτερικό του κύκλου της σύγκρουσης με τον σιωνισμό, το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης θεωρεί τον εαυτό του αιχμή του δόρατος ή εμπροσθοφυλακή. Ενώνεται με όλους αυτούς που είναι ενεργοί στο παλαιστινιακό πεδίο. Αυτό που απομένει να γίνει είναι η συνεχής δράση από την πλευρά των αραβικών και ισλαμικών λαών και των ισλαμικών οργανώσεων του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου. Αυτές είναι οι καλύτερα προετοιμασμένες οργανώσεις για την επόμενη φάση της μάχης κατά των Εβραίων, των εμπόρων του πολέμου.
«... Ενεσπείραμεν εν μέσω αυτών την έχθραν και το μίσος, μέχρι της συντέλειας του αιώνος. Οσάκις ανάψωσιν πυρ εν τη μάχη, ο Θεός θα κατασβέση αυτό. Διατρέχουσι την γην διασπείροντες την κακίαν αλλ’ ο Κύ-ριος δεν αγαπά τους διαφθορείς» (Κοράνιο, 5:69).
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΣΤΗΣΕ ΧΟΡΟ ΣΤΗ ΓΑΖΑ
Η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς και η ο τρομοκρατική ηγεσία του βαθέως κράτους του Ισραήλ σέρνουν το χορό του θανάτου, διακατεχόμενοι από την ίδια θανατολατρική διαστροφή
Όποιος δηλώνει ότι είναι υπερ της Χαμάς ή του βαθέως κράτους του Ισραήλ και όχι υπέρ του Ισραηλινού και Παλαιστινιακού λαού που υφίσταται και τη μεν και το δε, ίσως θα πρέπει να το ξανασκεφτεί
Κλεάνθης Γρίβας
11/11/2023
«Όλα είναι αλληλένδετα: πόλεμος, τρομοκρατία, αστυνομικό κράτος, παγκόσμια οικονομία, οικονομική λιτότητα, οικονομική απάτη, διεφθαρμένες κυβερνήσεις, φτώχεια και κοινωνική ανισότητα, αστυνομική βία, Αλ Κάιντα, ISIS, παραπληροφόρηση των μέσων ενημέρωσης, ρατσισμός, πολεμική προπαγάνδα, όπλα μαζικής καταστροφής, η μόνιμες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, η ποινικοποίηση της πολιτικής, η CIA, το FBI, η κλιματική αλλαγή, ο πυρηνικός πόλεμος, η Φουκουσίμα, η πυρηνική ακτινοβολία, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, η συμμαχία Κίνας-Ρωσίας, η Συρία, η Ουκρανία, το ΝΑΤΟ, ποικίλες ψευδείς σημαίες, η αλήθεια 11ης Σεπτεμβρίου 2001….
Απαιτείται μια συνολική κατανόηση αυτής της παγκόσμιας κρίσης, και μια αντιστροφή του κύματος του πολέμου, με τη δημιουργία ειρήνης, την εγκαθίδρυση κοινωνικής δικαιοσύνης και πραγματικής δημοκρατίας».
Global Research, 11 Ιανουαρίου 2023
ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ
Σύμφωνα με το εν χρήσει, διπλό σχιζοφρενικό κριτήριο, τα εγκλήματα πολέμου «είναι εγκλήματα» μόνο όταν διαπράττονται από δυνάμεις που θεωρούνται «εχθρικές», αλλά «δεν είναι εγκλήματα» όταν διαπράττονται από δυνάμεις που θεωρούνται «φιλικές». Αυτό το διπλό κριτήριο επιτρέπει να διαιωνίζονται επ’ άπειρο τα εξουσιαστικά εγκλήματα. Γιατί τα εγκλήματα πολέμου είναι εγκλήματα ανεξάρτητα από ποιόν διαπράττονται.
Η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς και το τρομοκρατικό Βαθύ Κράτος του Ισραήλ, διακατεχόμενοι από την ίδια θανατολατρική διαστροφή, έχουν στήσει ένα εφιαλτικό χορό του θανάτου, θερίζοντας τα αιώνια θύματα κάθε εξουσιαστικής σύγκρουσης: τους αθώους αμάχους – γυναίκες και άνδρες, παιδιά και ηλικιωμένους, που είναι εγκλωβισμένοι σ’ ένα κύκλο της κόλασης. Όπως γράφει η Hanin Majadli στην ιστορική ισραηλινή εφημερίδα Haaretz:
«Για έναν κάτοικο της Γάζας δεν έχει σημασία ποια λέξη χρησιμοποιεί ο ελεύθερος κόσμος ή το Ισραήλ, για να περιγράψει τον θάνατο που πνίγει και σκοτώνει τον ίδιο και την οικογένειά του μετά την επέμβαση… Χρειαζόμαστε μια κατάπαυση του πυρός στη Γάζα τώρα».
Ποιος διεστραμμένος (αν)εγκέφαλος σκαρφίστηκε την αποκρουστική σύλληψη της «αναλογικότητας στην αντίδραση» ως δικαιολογία του μαζικού εγκλήματος κάθε εξουσίας;
Τί σημαίνει «αναλογικότητα» ως απάντηση σε ένα έγκλημα; Αυτοί θα δολοφονούν 10 και εμείς άλλους 10; Αυτοί θα επιδίδονται σε 10 βιασμούς και εμείς σε άλλους 10; Αυτοί θα σκοτώνουν 10 παιδιά και εμείς άλλα 10; Αυτοί θα κατεδαφίζουν 10 κτίρια (κατοικίες, νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς) και εμείς άλλα 10;
Και πώς κλείνει αυτός ο κύκλος του αίματος, του θανάτου και της καταστροφής, αν όχι με τον θρίαμβο του θανάτου και της καταστροφής;
Ποια «αναλογικότητα» εφαρμόστηκε από του συμμάχους με τους ανελέητους στρατηγικούς βομβαρδισμούς (ευφημισμός που σημαίνει βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών και όχι στρατιωτικών στόχων) της ναζιστικής Γερμανίας, που ήταν πολλαπλάσιοι απ’ αυτούς στους οποίους επιδόθηκε το ναζιστικό καθεστώς; Ποια «αναλογικότητα» εφαρμόστηκε στον ατομικό βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι τον Αύγουστο του 1945;
Το βιβλίο του A. C. Grayling με τίτλο «Ανάμεσα στις Νεκρές Πόλεις» (Κασταλία, Αθήνα, 2006, σελ. 343-403), αποτελεί μια μακάβρια αναλυτική καταγραφή των φρικαλεοτήτων που συνεπάγονται οι πόλεμοι που γίνονται εξαιτίας γεωπολιτικών συμφερόντων και των «στρατηγικών βομβαρδισμών».
Στις 22 Φεβρουαρίου 1942, ο σερ Άρθουρ Χάρρις, φανατικά προσκολλημένος στην ιδέα της επίτευξης της νίκης με την καταστροφή των πόλεων του εχθρού (λόγος για τον οποίο απέκτησε το προσωνύμιο «Χάρρις ο Βομβαρδιστής»), ανέλαβε την βρετανική Διοίκηση Στρατηγικού Βομβαρδισμού (δηλαδή, τη Διοίκηση που ήταν αρμόδια για τον βομβαρδισμό κατοικημένων περιοχών, με μαζικούς βομβαρδισμούς εξολόθρευσης αμάχων και κτιριακών εγκαταστάσεων, με βομβαρδισμούς με «χαλιά» βομβών, και όχι στρατιωτικών στόχων), επισημοποιήθηκε η χρήση του βομβαρδισμού των αστικών κέντρων, με βάση το δόγμα του Χάρρις ότι «στόχος είναι ο άμαχος εχθρικός πληθυσμός. Θα κερδίσουμε τον πόλεμο κατά των Ναζί, ισοπεδώνοντας τις γερμανικές πόλεις». Δόγμα το οποίο αποδέχθηκε αμέσως μετά, η βρετανική Κυβέρνηση Πολέμου (με επικεφαλής τον Ουίνστων Τσώρτσιλ που είχε αναλάβει στις 10 Μάϊου 1940) και το Επιτελείο Αεροπορίας που αποφάσισαν την καταστροφή ΟΛΩΝ των γερμανικών πόλεων με πληθυσμό άνω των 100.000 κατοίκων, με σκοπό την μετατροπή της Γερμανίας σε αγροτική χώρα.
Αυτή η θανατολατρική μέθοδος υιοθετείται σήμερα από το βαθύ κράτος του Ισραήλ εναντίον των 3,2 εκατομμυρίων κατοίκων του απέραντου στρατοπέδου συγκέντρωσης των Παλαιστινίων προσφύγων της Γάζας (στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί, εν πολλοίς παρά τη θέλησή τους, γιατί κανένας δεν γίνεται πρόσφυγας οικειοθελώς), και όχι εναντίον της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς.
Ας σημειωθεί ότι το Ισραήλ ενίσχυε ποικιλοτρόπως την Χαμάς προκειμένου να εξαλείψει την επιρροή της Οργάνωσης Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) του Γιασέρ Αραφάτ, ενός καιροσκόπου «επαγγελματία τουρίστα» στις πολυτελείς αυλές των δικτατορικών αραβικών καθεστώτων, ενός «αρχηγού» ιδιοτελούς και διεφθαρμένου, όπως αποδεικνύεται από την διαμάχη που ξέσπασε μεταξύ των «συντρόφων» του πάνω από το φέρετρό για το μοίρασμα της εξουσίας και της περιουσίας του που υπολογίζεται σε ένα δισεκατομμύριο δολάρια.
Αλλά επίσης και από το γεγονός ότι «μόλις πέθανε ο Αραφάτ, πριν ακόμα κι από την κηδεία του, πρώτη μέριμνα της πολιτικής ηγεσίας του Αμπού Μάζεν και του Αμπού Αλά ήταν η “αποζημίωση” της χήρας του, [στην οποία ο Αραφάτ χορηγούσε εν ζωή 20 εκατομμύρια δολάρια ετησίως για να διαμένει πολυτελώς στο Παρίσι]. Η συμφωνία υπογράφτηκε στο Παρίσι στις 10 Νοεμβρίου 2004 μεταξύ της συζύγου του Αραφάτ Σούχα, της ηγεσίας της ΟΑΠ και της Παλαιστινιακής Αρχής, με τη μεσολάβηση του Ζακ Σιράκ, και προέβλεπε ετήσια καταβολή 22 εκατομμυρίων δολαρίων». (Κάρλο Πανέλλα: Η Ιστορία των Ισλαμικών Καθεστώτων, 1914-2006. Ωκεανίδα, 2007 σελ. 321)
▪▪▪▪▪▪
Στις 10 Νοεμβρίου 2023, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν δήλωσε στο BBC ότι:
«Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τους συνεχιζόμενους βομβαρδισμούς της Γάζας από το Ισραήλ. Μια κατάπαυση του πυρός θα ωφελούσε το Ισραήλ… Η Γαλλία αναγνωρίζει το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά τη διακοπή των βομβαρδισμών στη Γάζα.
De facto - σήμερα, οι άμαχοι βομβαρδίζονται - de facto. Μωρά, γυναίκες, και ηλικιωμένοι βομβαρδίζονται και σκοτώνονται. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για αυτό και καμία νομιμότητα. Επομένως, προτρέπουμε το Ισραήλ να σταματήσει».
(HAARETZ – 11 Νοεμβρίου 2023 - https://www.haaretz.com/israel-news/2023-11-11/ )
▪▪▪▪▪▪
Η απάντηση του Νετανιάχου στον Μακρόν, θυμίζει ένα μακάβριο παζάρεμα θανάτου («όχι εμείς, οι άλλοι»):
«Η ευθύνη για τη ζημιά [!] σε αμάχους ανήκει στη Χαμάς-ΙΚ και όχι στο Ισραήλ. το Ισραήλ μπήκε σε αυτόν τον πόλεμο επειδή μια τρομοκρατική οργάνωση δολοφόνησε βάναυσα εκατοντάδες Ισραηλινούς και απήγαγε περισσότερους από 200.
Ενώ το Ισραήλ κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει να βλάψει τους αμάχους και τους καλεί να εγκαταλείψουν τη ζώνη μάχης – η Χαμάς-ISIS κάνει ό,τι μπορεί για να τους αποτρέψει από το να καταφύγουν σε ασφαλείς ζώνες και τους χρησιμοποιεί ως ανθρώπινες ασπίδες.
Η Hamas-ISIS κρατά ομήρους –γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους– κάτι που είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Η Hamas-ISIS χρησιμοποιεί σχολεία, τζαμιά και νοσοκομεία ως αρχηγεία τρομοκρατίας. Τα εγκλήματα που διαπράττει σήμερα η Χαμάς-ISIS στη Γάζα θα διαπραχθούν αύριο στο Παρίσι, τη Νέα Υόρκη και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Οι παγκόσμιοι ηγέτες πρέπει να καταδικάσουν τη Χαμάς-ISIS και όχι το Ισραήλ».
(Haaretz, 11/11/2023 - Ο Νετανιάχου απαντά στον Μακρόν: Η Χαμάς-ISIS ευθύνεται για τους θανάτους αμάχων στη Γάζα )
Και ο εφιαλτικός χορός του θανάτου συνεχίζεται.
Η Hanin Majadli, θέτει την τραγωδία στις πραγματικές της βάσεις τονίζοντας ότι: «Χρειαζόμαστε μια κατάπαυση του πυρός στη Γάζα τώρα»
«Όλη η συζήτηση για το αν αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι γενοκτονία, σφαγή ή εθνοκάθαρση, για το αν γι’ αυτό ευθύνεται η Χαμάς ή το Ισραήλ – όλα τα ερωτήματα και οι συζητήσεις επισκιάζονται από το μέγεθος του θανάτου και της καταστροφής και της απώλειας ζωών στη Γάζα τις τελευταίες εβδομάδες.
Για έναν κάτοικο της Γάζας δεν έχει σημασία ποια λέξη χρησιμοποιεί ο ελεύθερος κόσμος ή το Ισραήλ, για να περιγράψει τον θάνατο που πνίγει και σκοτώνει τον ίδιο και την οικογένειά του μετά την επέμβαση.
Τα «επιτεύγματα» του πολέμου για την ανατροπή της Χαμάς περιλαμβάνουν τώρα πάνω από 10.000 νεκρούς , στην πλειονότητά τους άμαχους πολίτες. Περίπου χίλιες οικογένειες έχουν αφανιστεί εντελώς – άνδρες, γυναίκες, ηλικιωμένοι και ένας τρομακτικός αριθμός περισσότερων από 4.000 παιδιών σκοτώθηκαν».
(Haaretz – 11 Νοεμβρίου 2023 - Hanin Majadli: Χρειαζόμαστε μια κατάπαυση του πυρός στη Γάζα τώρα )